40. Ο λαός του Προφήτη
Μόλις και μετά βίας ο Λεόντιος έπεισε την ομάδα των αρχηγών της Σούρας πως η κατάσταση ήταν επικίνδυνη για όλους και πως οι τόποι όπου πλούτισαν χωρίς κόπο και με χοντρές απάτες ήταν πλέον κυκλωμένοι από την ζέση των νέων Ζηλωτών και τον πόθο του θανάτου. Ήδη, ενώ τους εξηγούσε, έπαιρνε μηνύματα από τα ανατολικά της Αραβίας πως οι άνθρωποί του μεταστράφηκαν, ή στην χειρότερη περίπτωση σκοτώθηκαν. Κυριαρχούσε η λατρεία του ενός Θεού που τον έλεγαν Αλλάχ και ένωνε Βεδουίνους, φυλές Αράβων και μικρές κοινότητες, από Συρία και Περσία έως την Υεμένη και τα σύνορα της Αιγύπτου που ήταν άοπλη, καθώς ο στρατός των Ρωμαίων δεν ξεκολλούσε από την Νουβία.
Η συντροφιά, έστειλε τον Σενέτ εκεί, να οργανώσει επιχείρηση απασχόλησης των λεγεώνων στον Άνω Νείλο, ενώ ενημέρωνε τακτικά τον Χαλίντ και κίνησε να συναντήσει με μια μικρή ομάδα τον Ουμούρη που ετοίμαζε ράτζια για την Αλεξάνδρεια. Τις βασίλισσες με τα παιδιά προτίμησε να τις εγκαταστήσει σε άγονα χώματα και βράχια του Σινά, και τις συνόδευαν βοσκοί και πολλά κοπάδια για να ζούνε.
Με τον Ουμούρη και το ασκέρι του συναντήθηκε στο ανατολικό Δέλτα τουΝείλου, όπου υπήρχε στρατόπεδο καβαλάρηδων και πλήθος πιστών, με τις οικογένειές τους. Του έδωσε γνωριμία και σύσταση από τον Χαλίντ, ενώ ταυτόχρονα γιατροπόρεψε αρκετούς Ζηλωτές του Προφήτη που τους βασάνιζαν θέρμες και εξαρθρώσεις. Ήταν ζήτημα χρόνου να προκληθεί σε μια συνάντηση των επικεφαλής του στρατεύματος. Από την Αίγυπτο, ειδοποιημένοι και πεπεισμένοι για τη δύναμη του Προφήτη, κατέφθαναν ερημίτες, άγιοι άνθρωποι που ζούσαν σε τάφους και φρόντιζαν τη σωτηρία τους, αιρετικοί κυνηγημένοι από την επίσημη θρησκεία και φτωχοί του Νείλου, που έβρισκαν την ευκαιρία πολεμώντας να αλλαξοπιστήσουν και να φτιάξουν τη ζωή τους, αν βέβαια δεν τους έπαιρνε ο Χάρος. Αλλά και τότε, μόνον παράδεισο περίμεναν.
Ο Ουμούρης μόνον μια φορά μάλωσε τον Λεόντιο, που δέχτηκε μεν τη νέα πίστη, αλλά δεν άλλαξε το όνομά του. Εκείνος δικαιολογήθηκε πως ήταν γιατρός και τον ήξεραν οι λαοί ως Λεόντιο ή γιατρό και τους φρόντιζε καθημερινά. Αποφάσισαν κάποια στιγμή να στήσουν ένα προγεφύρωμα στον Νείλο, σε δέκα ημερών απόσταση από την Αλεξάνδρεια, ώστε αν ο Πετρώνιος ξεκουνηθεί από την Νουβία, να εμποδιστεί αποφασιστικά. Έγινε κι αυτό, κοντά στις μεγάλες Πυραμίδες. Ήταν τώρα ένας μεγάλος στρατός, ήρθαν κι άλλοι εμίρηδες και το στρατόπεδο υποδέχονταν καθημερινώς εκατοντάδες νέους του Προφήτη.
Ο Λεόντιος γιάτρευε συνεχώς, όταν δεν τον καλούσαν να περιγράφει τον στρατό του Πετρώνιου και να εξηγεί αστερισμούς και συναστρίες. Και μία των ημερών, συνέβη κάτι εκθαμβωτικό. Κλήθηκε στην τελετή της μεταστροφής σοφών ερημιτών της Νιτρίας και βλέπει μπροστά του τον Άρχοντα του κάστρου της Ερήμου, τον Αλούφ, που είχε χαθεί χρόνια από το πάθος του έρωτα στην έρημο και δεν το είχε ιδεί κανένας έκτοτε.
Ήταν πιο αδύνατος, πάντα αψηλός και με μάτι αυστηρό του γερακιού, με σκαμμένα μάγουλα και φορώντας ένα ράσο με κουκούλα, από γιδόμαλλο. Αναγνωρίστηκαν αμέσως, αλλά τους φύλαξε η Τύχη και τα πνεύματα, και δεν έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Έκαναν τους ξένους μεταξύ τους, κι αυτό αποδείχτηκε σωτήριο.
