37. Πετρώνιος
Η Αΐντα, πήγε στον Πετρώνιο ταπεινά, φορώντας έναν άχαρο, χοντρό μανδύα και εκείνος αρχικά απόρησε, έπειτα της ζήτησε να πλησιάσει. Εκείνη, απλώς άφησε τον μανδύα να πέσει στα γυμνά της πόδια και φάνηκε η εγκυμοσύνη της. «Περιμένω το παιδί σου» του είπε απλά, και δεν χρειάστηκε καμία μετάφραση.
Ο Πετρώνιος δεν ήταν μόνον στρατιώτης, αλλά και κυβερνήτης. Είχε καταλάβει, στους μήνες που πέρασαν ότι δεν ήταν οι λεγεώνες που τον κρατούσαν στη ζωή και στην εξουσία, αλλά η παράξενη άοπλη συμπαράσταση, στα όρια της συμμαχίας ή της υποτέλειας, που έδειχνε ο λαός της βασίλισσας των Νουβίων. Τρέφονταν, κοιμόταν και ειρήνευε, χάρη στις προμήθειες που αγόραζε απ’ αυτούς και δεν είχε κρούσματα απειθαρχίας στον στρατό του που ήταν πλέον γανωμένος από τις προφητείες, τις διοσημείες και τα μάγια που ο λαός των σκηνιτών, αφειδώς παρείχε στον στρατό κατοχής.
«Έχω πολλά παιδιά» της απαντά παριστάνοντας τον ψύχραιμο. «Κανένα παιδί σου δεν το γέννησε Θεά, καθώς εγώ» του απαντάει εκείνη. Η ακρόαση εκείνη δε βάστηξε πολύ, και εκείνος φρόντισε, αποχαιρετώντας την, να της δωρίσει μια άμαξα με ρούχα πολυτελή, κοσμήματα και μερικά από τα σύμβολα της εξουσίας της, που σκονίζονταν στο ανάκτορο.
«Φέρε το παιδί, όταν γεννήσεις» της είπε. «Θέλω να το δω. Θέλω να έχουμε ειρήνη».
«Αυτό σκόπευα να πράξω» του απαντά. «Ειρήνη έχεις ήδη. Σου το απέδειξα».
Ο Πετρώνιος, μαθημένος σε στρατηγίες και συγκλήτους, σε σοφίσματα και άνετον βίο, βιάζοντας τις δύο βασίλισσες, τηρούσε την τάξη της κάστας του και την πάγια μέθοδο των στρατευμάτων που διψούσαν για παραδειγματισμό. Ήταν βίαιος από γνώση της ποδηγέτησης, καθώς οι σοφοί Ρωμαίοι πίστευαν ολόψυχα στην προληπτική τρομοκρατία. Περισσότερο βάρος έδινε στο περιεχόμενο του φαγητού του και στην σύνταξη ευπρεπών αναφορών προς τον αυτοκράτορά του, παρά για την νοοτροπία και την φύση των υποταγμένων λαών. Κι έτσι, δεν παρερμήνευσε την στάση της βασίλισσας, μήτε θεώρησε πως τον εξαπατούσε. Οι στρατιώτες του θεραπεύονταν από τον λαό της, που τους τάιζε κανονικά και δεν διέπραττε εγκλήματα. Οι Νούβιοι, ήταν αποκάλυψη γι’ αυτόν. Καμία σχέση με την άτακτη Αίγυπτο και την υπερβολική προσήλωσή της στην παράδοση της χώρας. Όταν την αποχαιρέτησε, ανακάλυψε πως διατήρησε μια νοσταλγική αίσθηση από εκείνην την συνάντηση.
Η Αΐντα και οι φίλοι της από την Αραβία, πλούτιζαν και κυβερνούσαν χωρίς όπλα και βία, σε όλο και περισσότερους λαούς, φυλές και έθνη. Και ο Πετρώνιος, χωρίς να πλησιάσει κανέναν τους, ήξερε πως δεν κινδύνευε από αυτούς. Μόνο κέρδη περίμενε.
Η μικρή βασίλισσα, απεναντίας, μαθαίνοντας την ήπια υποδοχή του Πετρώνιου, ζήλεψε όπως ποτέ στον βίο της. Και πόθησε ένα παιδί επίσης. Θα το ήθελε από τον κυβερνήτη της Νουβίας, αλλά ήταν μάλλον αργά γι’ αυτό. Κι έτσι, το απαίτησε από τον Λεόντιο, χωρίς πολλά παρακάλια και χωρίς να προβάλει θέλγητρα και πάθος. Κανόνισε και της έστησαν τέντες και στρωσίδια πολλά κοντά σε ακροθαλασσιά, στην Ερυθρά θάλασσα. Και κάλεσε τον Λεόντιο να χαρούν διαμονή χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις, μόνον για την βραχεία ηδονή της πατρότητας. Ο Λεόντιος δεν ήταν πολύ πρόθυμος, μήτε πάντως δυσαρεστήθηκε από την πρόσκληση. Ήρεμος και υποταγμένος, πήγε στην ακροθαλασσιά.
