Πάνος Θεοδωρίδης: Το παζάρεμα

Ξέρει που βρίσκονται και πόσο στοιχίζουν τα νόμιμα, αποκτημένα με τιμολόγιο, τα έκνομα, αποκτημένα με τιμολογιο-μαϊμού, τα κλεμμένα, τα δανεισμένα, τα προς πώληση που ανήκουν σε τρίτο ,όπου ο πωλητής αναμένει μιά εύλογη μίζα, τα "σκοτωμένα", όπου ο προμηθευτής έχει δηλώσει στον πωλητή "εγώ θέλω δέκα, κι όσα έξτρα βγάλεις δικά σου".

Χωρις αυτόν τον κήπο χαρίτων, παζάρια δεν γίνονται.

Εκεί που λειτουργεί ποικιλία εμπορευμάτων και καθημερινή κατανάλωση, ο πωλητής έχει άλλες αρχές και οδηγείται, για να ξεστοκάρει, σε περιοδικες εκπτώσεις, σε μειωμένες τιμές αν ο αγοραστής θέλει παραπάνω κομμάτια.

Απο την άλλη πλευρά ,είναι ο αγοραστής.

Για να λαβει μέρος σε παζάρια, πρέπει να είναι βέβαιος πως όλα παζαρεύονται,κι όχι μόνον αυτά που διατίθενται σε μπεζεστένια, μαρκάδες, τσαρσιά και αυτοσχέδιες αγορές υπαίθριες ή σε εκθέσεις.

Κατά τα άλλα, ο αγοραστής είναι θύμα εθελοντικά.

Είναι λογικό σφάλμα να μιλάμε για ανατολιτικο παζάρι, θεωρώντας ότι η Δύση φιξάρει τις τιμές της.

Απλώς το ανατολιτικο παζάρι είναι γραφικό και έχει γίνει διαβόητο απο αναμνήσεις και απομνημονεύματα,απο ζωντανές περιγραφές που περιέχουν το άρωμα ανατολής, ήτοι μιά ψευδαίσθηση εναλλακτικής αγοράς.

Στα παζάρια, μιλούν τα μάτια. Ο αγοραστής "κόβει" τον πωλητή και ο πωλητής μετράει τον αγοραστή. Αν τον θεωρήσει φλώρο και άσχετο, ο αγοραστής έχει καεί ήδη στα Τάρταρα.

Στο ανατολίτικο παζάρι, ο διάλογος είναι προϋπόθεση.

Στο δυτικό παζάρι, ο πωλητής δεν βάζει μέσα γλώσσα.

Είναι πρωτεϊκός, διαφημίζων ηπίως, είναι γαλίφης αλλα φαίνεται να δηλώνει τα ελαττώματα του εμπορεύματος. Κι έχει πάντα εναλλακτικό προϊόν να προσφέρει, φτηνότερα, αν καταλάβει τι τσέπη διαθέτει ο αγοραστής.

Στο ανατολίτικο παζάρι, ο μόνος ισχύων νόμος για τον αγοραστή, είναι: ποτέ μη ρίχνεις ματιά στο ποθούμενο εμπόρευμα. Μη γυαλίσει το μάτι σου, μη δείχνεις, μη μιλας γι αυτό, ακόμη και σε γλωσσα που είσαι σίγουρος πως ο πωλητής αγνοεί. Διότι ο ανατολίτης πωλητής εκτιμά την διαθεσή σου να αποκτήσεις κατι, απο την γλώσσα με την οποία εκφράζεται το σώμα σου.

Είναι σαν τη φορτωμένη ρουλέτα, που ο παίκτης, άν πέσει σε έμπειρο κρουπιέρη, έχει λιγες ελπίδες μόνον εάν ποντάρει άδειες απο κόκκαλα περιοχές, μεταξύ της φευγαλέας ματιάς του μπιλιαδόρου που υπολογίζει σε ποιό σχετικα άδειο τόξο θα ρίξει την μπίλια και της αναφώνησης "μη ποντάρετε άλλα".

Μπαίνοντας λοιπόν σε τσαρσί, και βλέποντας με την άκρη του ματιού κι ενώ τρώς και γεμίζεις αποφάγια το στήθος σου,ένα σπάνιο εύρημα που επιθυμείς, το ξεχνάς και αρχίζεις να παζαρεύεις ένα πολυέλαιο, κάτι βαρύ και προφανές ή απλώς κάτι που σιχαίνεσαι.

Το παζάρι μπορεί να κρατήσει ακόμη και μέρες, αλλά συνήθως, μεταξύ εμπείρων, είκοσι λεπτά είναι αρκετά.

Η γενική ιδέα είναι : ο πωλητής σου προσφέρει το άσχετο είδος εκατό, εσύ ξεκινάς δίνοντας τρία, ο πωλητής κλαίει, σε βρίζει, βγάζει φωτογραφίες των πεινασμένων παιδιών του, κατεβάζει δέκα.

Εσύ θυμώνεις, κανεις πως φεύγεις, τον απειλείς πως πουλάει κλεμμένα, αλλα κοιτώντας με ψεύτικο πάθος το άχρηστο είδος, ανεβάζεις τα τρία σε πέντε.

Έπειτα απο αμέτρητα τσάγια και δάκρυα και αστεία και γλύκες και τεχνητό θυμό, σου ζητά τελική τιμή τριάντα, απο τα οποία θα του μείνουν τα είκοσι και τρία.

Τη στιγμή που αισθάνεται πως σε έχει πείσει, και πάει να τυλιξει τη μαλακία, ανακαλύπτεις πως το είδος είναι ογκώδες, δεν χωράει στην βαλίτζα, και φεύγοντας του λές "να μη σε αφήσω χωρις σεφτέ, τόσο που σε αγάπησα", πιάνεις τάχα τυχαία το ποθητό σου προϊόν και του αφήνεις στον πάγκο, ποτέ στο χέρι, πέντε.

Εννια στις δέκα περιπτώσεις, το παίρνεις και φεύγεις. Ο πωλητής ήδη βγάζει απο το ποθητό σου, τουλάχιστον 400%.

Αλληγορία πάλι ήτουνε.

Όπου "πωλητής" βάλετε "τροικανή αποστολή" και όπου "αγοραστής", βάλετε "αριτσωμένη και φοβιάρα ελληνική εκπροσώπηση".

Και μη σπεύσετε να με διορθώσετε "μάλλον τα μπέρδεψες ,γεροΠετεφρή, η τρόικα ήρθε για να ψωνίσει κι όχι να πουλήσει".

Εμείς αγοράζουμε λεφτά κι αυτοί πουλάνε τόκο.

Δείτε επίσης:

Οι καταλλάκται

2b3b9ceebc046421d953c069e5c4fdc3.jpg

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί

aa7a51f02995d745f80ac44d96916afa.jpg

Ποδηλατάδα στο Γκάζι