Λιγοστοί άνθρωποι μου λένε τα μυστικά τους. Ίσως, φαίνομαι πολύ εγωκεντρική ή αφηρημένη για να αισθανθεί κάποιος τόσο οικεία και ελευθερωμένα ώστε να εκμυστηρευτεί τις ιστορίες του, αυτές που κρύβονται πίσω από καλλιεργημένους ανθρώπους με συμπαγείς οικογένειες ή προικοθήρες και τυχοδιώκτες με ελαφριούς μώλωπες σε όλο το σώμα και σπασμένα καντράν ρολογιών. ‘Ίσως και να μου τα λένε, αλλά εγώ δεν τους ακούω.

Εξαιτίας της παρατηρητικότητας μου, της κάποιας αντίληψης και της περιέργειάς μου όχι από κουτσομπολίστικη διάθεση, αλλά περισσότερο για να κατανοήσω τον εαυτό μου και τον κόσμο -υπό το πρίσμα της δικής μου υπόστασης και σκέψης ανιχνεύοντας ομοιότητας και διαφορές- κοιτούσα σαν απερίσκεπτη τους άλλους όπως μιλάνε με τους γνωστούς, τους διαβάτες, τους πελάτες αλλά και στο τηλέφωνο και έπαιρνα πληροφορίες για αυτούς –ίσως χωρίς να το θέλουν.

Βέβαια, πολλές φορές υπήρχαν και οι φήμες, που σπάνια έφταναν στα αυτιά μου (επειδή βαριέμαι αφόρητα για τα νέα των άλλων όπως μεταφέρονται τραγικοποιημένα από τρίτους ή εντελώς στυφά με καμία λογοτεχνικότητα και ζέση). Είχαν τελικά κάποιο ενδιαφέρον ως προς την επαλήθευσή τους αυτές. Μερικές φορές, όμως, η αλήθεια των φημών υπήρξε μακάβριο βάρος για μένα. Δεν χρειαζόταν να ξέρω τα μυστικά των άλλων που με πλήγωναν, με τρομοκρατούσαν, με κακοποιούσαν. Γιατί είναι δυσβάσταχτο εκεί που φυτοζωείς με ελάχιστες πληροφορίες για ένα πρόσωπο, να μαθαίνεις ακούσια της ζωής το τη ψηφίδα που έχει πέσει σε χειμερία νάρκη ή αντίθετα ολοφάνερη και ξετσίπωτη σου τηγανίζει τη μούρη με την ηλιοφάνεια της πραγματικής της υφής. Και να θεωρείς σαν από θρησκεία υποθήκη πως θα σου συμβούν εσένα, εσύ που είσαι άθεος και ψεύτης.

Πώς να βρεθείς σε τραπέζι με οικογένειες και να ξέρεις τα μυστικά όλων να σε χαστουκίζουν και οι οικείοι να τρώνε την κρεατόσουπά τους ανενόχλητοι και ευτυχισμένοι, ευτυχισμένοι σαν ήρωες αρχής μυθιστορήματος με τα δικά τους μυστικά να καλύπτονται κάτω από τα στρώματα και τις νυχτικιές και τα μπλουζάκια για τον ύπνο των παιδιών και να είναι αυτά που όμως ανενόχλητα παρελαύνουν γύρω σου, εσένα που δεν έχεις καμία σχέση με τους μεν και δεν. Εσένα που έχεις τα δικά σου μυστικά, ανήθικα και ηθικά σύμφωνα με όλες τις γονικές παροτρύνσεις, μικρά σημειώματα χωρίς αποστολέα και παραλήπτη.

Και είναι το παράδοξο της φύσης να ξέρεις τον άγνωστο καλύτερα από ό,τι τον γνωρίζει ο συνοδοιπόρος και μαστροπός του.

Αλλά τελικά, τι παιχνίδι παίζει η αλήθεια με εμάς;

Η παρέα και η αλήθεια είναι δύο αντιθετικές έννοιες που έχουν βαλθεί να χαιρετιούνται και σαν τύχει και βρουν το σημείο συνάντησής τους, ή θα αγαπήσεις πραγματικά και ενήλικα ή θα μείνεις αποκαρδιωμένος, μόνος σαν κουφάρι γατιού στη λεωφόρο που το πάτησε τροχοφόρο. Αλλά να μην είμαστε, πλεονέκτες. Τόσα χρόνια επιβιώσαμε με αυτή τη συνθήκη και μεγαλώσαμε επιστήμονες, κομπάρσους και γλάστρες με κηπευτικά. Τι σε πιάνει να τα θυμηθείς και να τα βάλεις σε σειρά;

Και κάπου σε κάποιο τραπέζι τρώει η οικογένεια μου. Έφτιαξαν σπιτικούς ντοματοκεφτέδες, ουζάκι και ψαρικά. Βάλαμε τα καλά κοφτά τραπεζομάντηλα. Η θέση του μπαμπά στην κεφαλή του τραπεζιού και το νέο μέλος, η γκόμενα δηλαδή τού θείου στην άλλη μεριά. Εκεί να την τσεκάρει όλη η οικογένεια. Φτάνει εμένα να μην δώσουν σημασία. Καλή όρεξη.