Πάνος Θεοδωρίδης: Lake Stupid

‘Οποτε ο φίλος μου ο Μπίλης ήθελε να με κάνει να σκάσω ένα χαμόγελο εν καταθλίψει, θυμόταν ένα ανέκδοτο που είχε φέρει από την παραμονή του στο Κόκομο της Ιντιάνα, όπου έβγαλε μια τάξη στο Γυμνάσιο. Έπαιρνε μελοδραματικό ύφος και μου μιλούσε για έναν έρωτα.

«Ένας νέος Ινδιάνος αγάπησε μια νέα κοπέλα που ζούσε σε ένα νησάκι στην λίμνη. Μια μέρα δεν άντεξε τον χωρισμό και μέσα στην παγωνιά βούτηξε στο νερό να την βρει. Η κοπέλα τον κοίταζε με πόθο κι αυτός με τις απλωτές του αγωνίζονταν να την φτάσει. Έλα, αγάπη μου, έλα, τον ενθάρρυνε εκείνη. Αυτός ,ξυλιασμένος αλλά ερωτευμένος, κολυμπούσε. Αλλά η φύση ήταν άγρια, το κρύο αληθώς ψοφόκρυο και ο νέος κοκκάλωσε και πνίγηκε μπροστά στα μάτια της καλής του. Η ιστορία αυτή απλώθηκε στις ινδιάνικες φυλές και προς τιμήν του έρωτα εκείνου έδωσαν στην λίμνη νέο όνομα. Την είπαν lake Stupid»

‘Οπως πρέπει κάποιος εγκυκλοπαιδιστής να μάθει να ξεχωρίζει το Κόκομο της Ιντιάνα από άλλα Κόκομος της νέας Ηπείρου και ιδίως να ξέρει πως οι Μπητς Μπόης στο μελόδραμα του 1988 «Κόκομο», εννοούν άλλον τόπο, σε πιο θερμές ζώνες. Βερμούδες, Μπαχάμες, Κη Λάργκο, Μοντέγκο, Τζαμάικα, Φλόριντα Κης και Μαρτινίκα:

We'll put out to sea and we'll perfect our chemistry
And by and by we'll defy a little bit of gravity
Afternoon delight, cocktails and moonlit nights
That dreamy look in your eye, give me a tropical contact high
Way down in Kokomo

Ακριβώς όπως τα Μάλγαρα, οι Κήποι, τα Σέρρας, Προμαχώνες, Τέμπη και παραλία, Κάστρο και Ρίο,Λάρσα και Χαλκηδόνα, Κουλούρα και τα πέριξ, μέσα στην παγωνιά του μηνός, θερμαίνονται από τα τρακτέρια που δουλεύουν οι μηχανές τους, κλείνοντας τους δρόμους και συζητώντας έντονα με πολιτευτές και υπουργούς, με μοναδική τους σκέψη το ελληνικό Κόκομο: το μέγαρο Μαξίμου.

Διότι η άλλη πορεία,των πολιτικών που σκαρφαλώνουν σε τρακτέρια επί έτη σαρανταβάλε συναπτά, αποδείχτηκε τζούφια και ανεπαρκής.

Το πρόγραμμα της χώρας, αρχίζει και συννεφιάζει με τις καταλήψεις στα σχολεία κατά το φθινόπωρο, περνάει από φάση γαλοπούλας και χοιρινού στην Βαρβάκεια και πριν έρθουν αι Απόκρεω, τρώμε ένα Γενάρη με τους αγρότες να προσποιούνται την Φυλή και τους πολιτικούς να προσποιούνται τους Γαιοκτήμονες που νομοθετούν, ώσπου να τους πάρει και να τους σηκώσει μια Αγκρότικα.

Οδηγώ και σε σκέφτομαι
κι είν’ αυτό επικίνδυνο
με τη σκέψη σε σένανε
να ξεφύγω τον κίνδυνο.

Οδηγώ και σε σκέφτομαι
με τα μάτια κλαμένα
και το νιώθω πως χάνομαι
αφού χάνω εσένα.

So,it's neither economy nor thw implementation, stupid.

It’s lust and love, stupid.

Έχω διηγηθεί αλλαχού, τη χρονιά που οι Μπητς Μπόης έβγαζαν στο αέρα την γλυκατζούρα ονόματι Kokomo ,δοκίμασα να γενώ βαμβακοπαραγωγός.

Σαλιγκαροτρόφος και κουνελοκόμος, το σκέφτηκα, ανεπιτυχώς.

Γράφτηκα στον αγροτικό σύλλογο, νοίκιασα χωράφια, βασανίστηκα έναν χρόνο ,ώσπου χάρη σε μια ομάδα αθιγγάνων που με ξελάσπωσε, μαζεύοντας το βρεμμένο μπαμπάκι ,κατάφερα να κερδίσω, μετά την εκκαθάριση, βαμβάκι αρκετό να δημουργηθεί ένα κασκορσέ. Παιδικό.

Έζησα με αγρότες σε χωριά, έτη δώδεκα.Τους φερόμαστε ωσάν μεταξωτοί βουργέσιοι της Ρώμης, που πληρώνουν γαμησιάτικα σε Αβάρους, Γότθους και Κουμάνους.

Εξαγοράζουμε τη ζωή τους, τους διαφθείρουμε με πρότυπα άλλων καιρών, τους εμφυτεύουμε σιχασιά για το λειτούργημά τους, τους ξεσκίζουμε με δάνεια που αποκλείεται να μπορούν να πληρώσουν, τους προσφέραμε επιδοτήσεις από ένα ανυπόληπτο κέντρο αποφάσεων, ίνα ξεμάθουν αυτό που δύνανται να υλοποιήσουν.

Το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα, είναι και θα παραμείνει άλυτο, όσο η Γή δεν ανήκει στους καλλιεργητές της και τα λιβάδια τα νέμονται άλλες και άλλοι βαρόνοι.

Αν θέλεις να τους φορολογήσεις, τους δίνεις την ευκαιρία να κατέχουν τα μέσα παραγωγής και να έχουν τον έλεγχο της γης.

Αλλά εμείς μπερδεύουμε τους ενθουσιώδεις ερασιτέχνες της αγροτικής ζωής με τους έρμους που έχουν να πληρώσουν αμέτρητες τόγκες ώσπου να φτάσουν στην ώρα να σπείρουν ή να γαλακτοκομήσουν.

Ακόμη και τους συνεταιρισμούς, τους χειριστήκαμε ως προφάσεις για να δομήσουν μια λιπαρή γραφειοκρατία που δεν κατέχουν. Οπεκεπέδες και αποζημιώσεις, απογραφή αγροτικών εκμεταλλεύσεων και αποσύρσεις, θα έφερναν ακόμη και τους Γότθους σε απελπισία, μέσα στο γενικό μπάχαλο.

Την λύση την ξέρουμε, αλλά δεν περνάει από αγροτοπατέρες, άρα την χέζουμε.

Αν θέλουμε να γίνουν εύποροι, ευτυχείς και παραγωγικοί, ξεκινάμε από την χωροταξία και τα ρυθμιστικά. Διπλασιάζουμε την καλλιεργήσιμη γη και θεωρούμε τα εκατό η τα διακόσια στρέμματα ικανή και αναγκαία συνθήκη για να έχουν την υποχρέωση να φορολογούνται ,να κρατάνε βιβλία και να αναμετρηθούν με τους απένταρους έμπορους ή τους μαύρα λεφτά κατέχοντες που παίρνουν την παραγωγή από το χωράφι με μούφα τριπλά τιμολόγια.

Πολεμάμε την οικοπεδοποίηση της χώρας με επεκτάσεις πολεοδομικών σχεδίων στους οικισμούς και δεν αντιλαμβανόμαστε την έννοια του οδοντιάτρου-σιτοπαραγωγού και του παπά-ζευγά.

Να δείτε τότε για πότε αποκτούν ισχυρό φορέα ασφάλισης και για πότε τους σέβεται ο κόσμος όλος. Πολύ φτωχότερες και πολύ πιό άγονες χώρες ,θαυματούργησαν αντιμετωπίζοντας τους αγρότες τους ως πολίτες και όχι ως υποτελείς ξεφτίλες.

Και κόβουμε τις θεωρητικούρες, την αρχαία διάκριση μεταξύ αγροτών που είναι συντηρητικοί και της εργατιάς που στοχεύει στην άλωση των πόλεων.

Το επισιτιστικό, η ύπαρξη εξερευνητών της «καθαρής τροφής», η Κίνα και οι παραγωγές της, έχουν αλλάξει την αγορά.

Παρά την κρίση, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι από τα εφτά του πλανήτη, έχουν και παραέχουν την δυνατότητα να τρώνε ντόνατς με φύλλο χρυσού.

Που είναι οι συμπράξεις; Που είναι τα συμβόλαια με τους παραγωγούς; Πότε θα πάψει το ληρώδες και λυρικό Κόκομο για τα ψάρια που λείπουν, για το εισαγόμενο θυμάρι και πότε θα ακούσει ένας αγρότης από τα παιδιά του ,ότι θέλουν να περάσουν τη ζωή τους με σπορές, δενδροκομία, κτηνοτροφία και την ψαρική;

Δανειστήκαμε πελώρια φορτώματα χρημάτων, σαρανταπέντε χρόνια τώρα, για να εξαγοράσουμε τις ψήφους δεκάδων εκλογέων.

Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια και δεν ξεπερνιέται με πάνελ υπουργών που καταγγέλουν τα ΜΜΕ.

Από τον Μπίλη έμαθα πολλά, πριν τον φάει ο θάνατος. Για το χρήμα και τη λειτουργία του, για τους αόρατους μηχανισμούς της κερδοσκοπίας.

Κι όταν έβλεπε πως η κατάθλιψη δεν περνούσε με την Lake Stupid, με έβαζε και παίζαμε σκηνές απο το Blazing Saddles και τους Producers. Aυτές που σε όλα τα πολιτικά κόμματα «εξουσίας» θα έπρεπε να παίζονται, καθώς είναι θαύμα της φύσης που δεν τους έχουνε πάρει ακόμη χαμπάρι:

How could this happen? I was so

careful. I picked the wrong play,

the wrong director, the wrong cast.

Where did I go right?

Με ποιο θράσος δώσαμε σε αυτούς τους ανέξοδους το κύρος και την εξουσία να παρακαλάνε να ανοίξουνε οι δρόμοι για να προλάβουν οι γεμιτζήδες ένα φτηνό Σαββατοκύριακο στο Bansko;

Δεν απομένει, δυστυχώς παρά η ποίηση «μόνο δώρο των θεών στο ματωμένο μυαλό μου» για να φοβίσω τους ανεύθυνους με τον θάνατο:

Μαζί τους κι εμείς μακριά πολύ μακριά, στάσου διαβάτη

μπροστά στην ήσυχη λίμνη με τους άσπιλους κύκνους

που ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια μέσα στο νου σου

και σε ξυπνάνε σε πράγματα που έζησες και που δε

Θυμάσαι.

Μήτε θυμάσαι διαβάζοντας τα ψηφιά μας πάνω στις πέτρες~

ωστόσο μένεις εκστατικός μαζί με τ' αρνιά σου

που μεγαλώνουν το σώμα σου με το μαλλί τους

τώρα που νιώθεις στις φλέβες σου μια βοή Θυσίας.

Άντε τώρα, παλουκάρια μου. Η Ινδιάνα Αγροτιά σας περιμένει στο νησάκι της να βουτήξετε στον πάγο της Lake Stupid.