Πάνος Θεοδωρίδης: Από τον Περικλή στον Δικαιόπολι

Αν ανήκεις στην Φυλή του Μόνιτορ και υποστείς τρεις ώρες "παιδικού προγράμματος" του Star ή άλλου ευαγούς ιδρύματος, ακούγοντας απλώς τους μεταγλωττισμένους γιαπωνέζους ήρωες (επειδή το remote control είναι κάπου χαμένο και βαρυέσαι να το ανακαλύψεις) καταλαβαίνεις απολύτως την νέα ταπετσαρία του Πολυτεχνείου.

Η προέλευση της έμπνευσής του ξεκινά από τον Περικλή Γιαννόπουλο και την επιθετική του στάση ενάντια στην γερμανομπογιά και στο γαλλικόν βλακόπνευμα. Εύκολα θα βρείτε αποσπάσματα του έργου του στο διαδίκτυο. Προσέξτε τις παρατηρήσεις του γιά την ξενικότητα της "νεοκλασικης αρχιτεκτονικής" και την αδυναμία να υπάρξει εικαστική προσκύνηση και έκσταση από έργα με τις παχειές στρώσεις με σπάτουλα που μεταφέρουν στο θείο αττικό φώς, Βαλχάλες και Βαγκνερισμούς.

Γιά να βγεις στο αντισυστημικό Πεδίο, στρίβεις γωνία Εναλλά με λεωφόρο Ακροδεξιάς και αφού περάσεις το Αλσος Κοσμοκαλογήρων, είναι φάτσα κάρτα μπροστά η κατάληψη των Καταδικασμένων να ντιλιβερίζουν σούσι.

Οι απλοί συμβολισμοί του Έργου παραπέμπουν, πέρα από τον Βορτικισμό του Γουίνταμ Λιούις, βαφτισμένον από τον Έζρα Πάουντ, και την Πολιτική Ερμηνεία του Κόσμου, στην παρουσία του Χταποδιού και της Επιλεγμένης Παιδικής Απωανατολής, όπου υπόνοιες γυμνών μελών υποτακτικών κοριτσιών, συμπλέκονται σε έναν Ναό Μαζοχισμού και Βίας όπου παράγεται Ηδονή.

H street art, κυνηγήθηκε και ενίοτε απαξιώνεται, αλλά μη ξεχνάτε, σας παρακαλώ ότι υπήρξαν Συμβόλαια, μεταξύ Κρατικών Φορέων και γραφιτάδων να παρενδύσουν τοίχους, βαγόνια και γειτονιές.

Διότι όταν γύρισαν οι πρώτοι μετεκπαιδευθέντες στο Μπέρκλεϊ, πέντε χρόνια πριν τον Μάη του 1968, έπιαναν τις φοιτήτριες που έμοιαζαν πολυ ταγαροφοιτητί και συσταζούμενες και τις παρακινούσαν να καπνίζουν στο μάθημα και να ξεψαρώσουν. Σε εμάς έλεγαν άλλα: να ζητήσουμε ελεύθερους τοίχους στη Σχολή για να γράφουμε ό,τι μας πλακώνει και να ανεβαίνουμε στα σχεδιαστήρια αγορεύοντας, επειδή αυτή είναι η ελευθερία.

Κι αυτά,κατέληξαν πίσω από ελαφρήν μπατανά Γκερνίκας.

Χωρίς προφανή λόγο, θυμήθηκα πως υπάρχει στο διαδίκτυο μιά δουλειά του Διονύση Σαββόπουλου, του 1977, που έγινε και παράσταση, καταμεσής της ογδοντίλας στα σκαλιά της Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης. Τους Αχαρνής. Με Μπουλά, Τανάγρη και πλήθος καλών συντελεστών, πρίν τον πιάσουν τα νεοορθόδοξα και γίνουμε μύλος.

Είναι μιά καλή σάτιρα του μεταπολιτευτικού Θεοδωράκη, έργο μιάς αναρχικής καρδιάς. Εκεί υπάρχει το μια τσογλανοπαρέα μου κάνει κριτική και ένα σωρό quotes που πέρασαν στο ντούκου. Το κατεβάζω εδώ. Είναι 34 λεπτά. Αφοσιωθείτε στην εικόνα που αναρτώ και ακούστε τους Αχαρνής, μερικώς η ολικώς.

Ορμόνες και βία, Σάρκα και Πόνος,Λήθη, Λησμονιά , Λησμοσύνη και Άγνοια.Έρριξα το κλάημα της ζωής μου. Φωναχτά και τσιριχτά. Ό,τι μου απομένει να διεκδικήσω από τη ζωή, μου το παίρνουν τα χταπόδια της γειτονιάς.

Όσο ακούν τα αναμμένα κάρβουνα, άλλο τόσο ακούν και οι καρβουνιάρηδες.

Δείτε επίσης:

Ειδήσεις από το κόμμα των Ηδονών

Σε αγαπώ, πάτερ Ζωσιμά

Γιαβάς γιαβάς, παιδιά!