Παρακολούθησα με Ιώβειο υπομονή την θρυλική «σύγκρουση» στη Βουλή.

Γνώμη μου: Από την στιγμή που υπήρχε νόμος (του 2011) που καθόριζε πως τα αλισβερίσια μεταξύ Ελλάδας και κρατών για αγοραπωλησίες όπλων και πυρομαχικών, έπρεπε να γίνονται μέσω κρατικών φορέων και δη αρμοδίων, η χώρα μας, μόλις μάθαινε πως υπάρχει Παπαδόπουλος εκ μέρους των Σαουδαράβων, έπρεπε να ειδοποιήσει στο ανώτατο επίπεδο την χώρα που αγόραζε πως «οι νόμοι μας δεν επιτρέπουν μη κρατικές δομές διαπραγμάτευσης. Βρείτε τα πυρομαχικά από άλλη χώρα ή ορίστε μας έναν εντεταλμένο κρατικό υπάλληλο, ομοιόβαθμο του στελέχους μας που θα υπογράψει»

Καθαρά και τίμια.

Διότι, τόσο ο κύριος Παπαδόπουλος, όσο και ένας μάλλον ανταγωνιστής του στο Ριάντ, πάλι Έλλην, ήταν πεντακάθαρα διαμεσολαβητές που πάλευαν για την πιστοποίηση.

‘Η, λοιπόν, ο ψηφισμένος νόμος του 2011 ήταν για τα πανηγύρια ή αποδείχτηκε άχρηστος και ανενεργός, επειδή κάτι κράτη, με πρώτους τους Άραβες, τρελαίνονται να χρησιμοποιούν μεσολαβητές.