H μόνη χαρά που διατηρείται μέσα μου, εν μέσω σποραδικών ειδήσεων και της γνωστής πλέον σύγκρουσης κυβερνητικού Καλατραβισμού με την αντιπολιτευτική βαρεμάρα, είναι πως ο Δένδιας, υπουργός, συνεχίζει τη δουλειά του, μπαίνοντας στο ρουθούνι των Γερμανών και ορίζοντας την περίμετρο που επιτάσσει το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Ξέρετε, προ ημερών, άρχισε ένα γαϊτανάκι από τα προσυμφωνημένα, πως οι «ηγέτες» δύο συμμάχων κρατών που το ένα ζαρώνει και το άλλο αλυχτάει, συμφώνησαν (sic) να περάσουν «καλό καλοκαιράκι» με το να συνεννοούνται μεταξύ των, χωρίς να μεσολαβήσουν τετριμμένα στελέχη, όπως υπουργοί Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών, τα Επιτελεία του Στρατεύματος και η συνύπαρξη με ευρωπαϊκές δυνάμεις που περιπολούν σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Γιατί; Επειδή έτσι συνέστησε ένας απέναντι γουαναμπή Χαλίφης με έναν «δικό μας» Κάπο, ή Περονιστή, ή της φαμίλιας.

Πραγματικά δεν ξέρω πόσους νόμους και προφήτες παραβιάζει αυτή η «μιλητή» συμφωνία, καθώς αυτή η γενιά Μητσοτάκη θεωρεί προτεραιότητα να γεμίσουν όσο γίνεται, τα ξενοδοχεία. Εξάλλου, τώρα που κατάλαβαν που το πήγαινε ο πιλότος Μπάμπης ο Φλού, που σκότωσε τη γυναίκα του και σκηνοθέτησε ληστεία (αν του κατέβαινε να θυμώσει πιλοτάροντας το ελικόπτερο, ποιος ξέρει που θα το κάρφωνε) αλλά την διασαλευμένη χώρα δεν τηνε σώζει μήτε ο Τσιτσιπάς (ήδη στολίστηκε με δύο διαφημίσεις, της Ρεξόνα και των μακαρονιών «Μέλισσα») αλλά μήτε και ο εξοργιστικά εκτός ορίων υπουργός που ξαμόλυσε, παραμονή της έκρηξης των δασικών πυρκαγιών, ένα μεγαλόπρεπο επώνυμο πρόγραμμα φύτευσης εκατομμυρίων δέντρων για αναδάσωση αλλά κανείς δεν σκέφτηκε να του ανακοινώσει ότι μάλλον τα έχει χαμένα.

Φυσικά, η Βουλή, μόλις ψήφισε ονομαστικά ένα «εργατικό» νομοσχέδιο που θα το υπονομεύσουν όσο τίποτε άλλο και οι ψοφοδεείς χρήστες του, πρώτοι αυτοί θα το παραβιάσουν και μη ρωτάτε το γιατί. Και ο Δένδιας θα δεχτεί τον πρώτο αποθαρρό, καθώς θα αισθανθεί πως δεν είναι πλέον απαραίτητος στην Κυβέρνηση που θα βολέψει τον απέναντι τραμπουκισμό με ένα σπασμένο τηλέφωνο. Την Κυρία Ελένη θέλει ο Ερτοχάνης — πάλι καλά που δεν ζήτησε σε κάθε κόντρα να οργανώνεται κοινή συναυλία υπέρ των δύο πονεμένων λαών.

Μερικές φορές οικτίρω εαυτόν για τις ιστορικές πηγές που χρησιμοποιώ. Στην περίπτωση Μητσοτάκη, έχω αποκαταστήσει την μοίρα του: συνεχιστής απαθούς πατρός, σε οικογένεια με παντοδύναμα θήλεια μέλη, στο πλαίσιο των αιώνων, στέκει καλύτερα ως τοπάρχης Πομερανίας ή δούκας του Έξετερ που φοβάται ενεδρεύοντα δηλητηριαστή ή την σκιά του.

Ξανάγινε, με το Κοτζιά να του ρίχνουν ένα επιθετικό γαύγισμα σύμμαχοι της προηγούμενης κυβέρνησης, τότε, με το ερείπιο της συμφωνίας των Πρεσπών. Αλλά ως πότε θα προσποιούμαστε πως έχουμε κυβέρνηση; Όσο παίζει (απαντώ) η αντιπολίτευση την αντιπολίτευση.