Η κυρία Τερζή οδηγήθηκε στο σφαγείο, παρά την ελληνική κατατομή και την απροσδιόριστη εκλεκτική συγγένεια με την «Μάντισσα» της κυρίας Μαρίνας Σάττι. Στείλαμε τραγούδι με παρατονισμούς και θεσμικό βαρυαναστεναγμό. Ω Ελλάς, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε.

Ενώ η κυρία Φουρέιρα, «βράχος τραχύτατος του Ελμπασάν και πράσινη απαλή δαντέλλα του Βοσπόρου» ακολούθησε τον τιμώμενο από τον Εμπειρίκο ποιητή, εκείνον που τίμησε δεόντως τον Μπολιβάρ, δια της λάτιν κραυγής «αγιέ, αγιέ» και πήρε ακόμη και τα τσουράπια από ένα λυσσακό κοινό που εξετίμησε τα βαθέα καθίσματα της εφαρμοστής κορμάρας της.