Mπορεί να ξόδεψα την αϋπνία μου, ψάχνοντας την πληροφορία πως ο Μωάμεθ έβαζε χέννα και κοκκινάδι για να στολίζεται, αλλά η  ακατάδεχτη ψύχα, η αναλυτική, που με διακατέχει, έκαμε πάλι το θαύμα της:

Όντως, από όσα κράτη ερεύνησα που αποπειράθηκαν τομές, μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις στη ζωή των υπηκόων τους, κανένα, μα κανένα δεν ευπόρησε και δεν πρόκοψε ενόσω βρισκόταν βουλιαγμένο σε οικονομική κρίση, φορομπηξίες και άλλα τραγικά, ωσάν αυτά που μας μαστίζουν.

Κράτος παγιδευμένο σε τέτοια αδιέξοδα, σπανίως συνέρχεται, κι όταν συμβαίνει, έχει τον τρόπο να συνεγείρει γκάνγκστερς, συντεχνίες, μισητά πρόσωπα και ασυμπάθιστους «θεσμικούς», μονολογής όλους τους πολίτες, αξίζουν δεν αξίζουν το ψωμί που τρώνε.

Αν πράξει τα ενάντια, προσπαθώντας παράλληλη ζωή μεταξύ ηθικολογίας και τολμηρών μέτρων ανάταξης, βρίσκεται συνήθως σε μια σαραπατράκα που άνοιξαν οι σανίδες της και πάει για φούντο. Αν τώρα ο κινδυνεύων τραγουδάει πριν τον πνίξουν οι μπουμπουλήθρες, το «κάλε Ντόντσο» ή το «μήλο μου κόκκινο», δεν παίζει ρόλο.