Ψιλικατζού: The Cyprus Chronicles #2

Όλα βαίνουν ήρεμα στο νησί, που κυρίως σημαίνει Ηλιόλουστα, Άνυδρα και Χωρίς_Τούρκοι, ενώ οι Αφροδίτες όπου να’ναι θα αρχίσουν να σκάνε μία-μία απ΄τα όστρακα ένεκεν πουσουκού για να σπάσουν τα νεύρα σε όλες εμάς που έχουμε να δούμε μακρύ νύχι από την εποχή που περίμενες κόσμο στο σπίτι και μετά τις 7 τη νύχτα. Αλλά πέρα από τα ηλικιακά χάσματα, εμείς εδώ είμαστε για να μιτσάνουμε και το χάσμα κουλτουρών.

Εμένα ας πούμε, μου πήρε καμιά βδομάδα για να καταλάβω γιατί κάθε φορά όταν σχόλαγα έβρισκα τους υαλοκαθαριστήρες του αυτοκινήτου μου σηκωμένους. Στην αρχή τσέκαρα τα τζάμια μήπως κάνας καλός άνθρωπος σκέφτηκε να μου τα πλύνει αλλά πού. Κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό, μέχρι που έφτασε η Παρασκευή και είδαν κι απόειδαν φαίνεται οι άνθρωποι και αναγκάστηκαν να μου κρεμάσουν ένα χαρτάκι στους τσάμπα αιωρούμενους υαλοκαθαριστήρες και που έγραφε σε άπταιστα Κυπριακά “please μην παρκάρεται ξανά δαμαί”. Νταξ’ κουμπάρε, το ‘πιακα το υπονοούμενο.

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβει ο εξωτερικός παρατηρητής είναι πως για τον κάτοικο της Κύπρου, το αυτοκίνητο δεν απλά το πουλί μας στο πιο τούρμπο, στο πιο μεγάλο και στο πιο πολύτιμο αλλά και στο πιο πανταχού παρών και τους πάντες πληρών με την έννοια ότι ο μέσος Κύπριος μοιράζει κλώνους-πουλιά σε όλη την οικογένεια, το ίδιο τούρμπο, μεγάλα, εντυπωσιακά και πολύτιμα με το δικό του αλλά κυρίως με το ίδιο μάνιουαλ: εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ μόνοι πάνω στη γη.

Αυτό, εξηγεί θαυμάσια το γιατί δεν θα δεις πουθενά ανθρώπους να περπατάνε στους δρόμους, μα κυρίως γιατί έχεις αυτοκίνητα διαρκώς στο αντίθετο ρεύμα για να παρκάρουν ακριβώς έξω από την πόρτα του καταστήματος που θέλουν να ψωνίσουν και έτυχε να είναι στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Παρκάρω απέναντι, παρακάτω, στο δίπλα στενό, ή γενικώς αλλού απλά δεν_παίζει. Ένα από τα εναλλακτικά μου σχέδια για να κατακτήσω τον κόσμο είναι να γεμίσω την Κύπρο με drive-in. Από κομμωτήρια και αίθουσες γάμων μέχρι παιδότοπους και πλαζ.

Είναι πολλές πλέον οι φορές που σκεφτόμουν πως ζούσα σε μια γιγάντια βρωμερή φυσαλίδα, που μπορεί μεν να ήταν κακάσχημη και τεχνητή, ήταν όμως μια βολική φυσαλλίδα. Δεν το λες άσχημο να έχεις κάθε μέρα σκουπιδιάρη, καθόλου φύλλα να σκουπίζεις, αστυνομία και ασθενοφόρο όποτε ζητήσεις, βροχή πάνω από μια φορά τον χρόνο και πόσιμο νερό στη βρύση σου.

Μέχρι να φύγω, η φυσαλλίδα μου είχε ένα γκρίζο νέφος να κρύβει την πέτσα της, καθόλου πράσινο στην παλέτα της, αλλεργία στις καλημέρες, κυκλοφοριακό και μια μόνιμη βοή στα αυτιά. Και αυτά, ήταν τα μόνα που έβλεπα για χρόνια. Την έσκασα και το έσκασα όμως, για να καταφέρω δηλαδή τώρα τα διαπιστώσω όλα αυτά, διότι όταν είσαι μέσα, η ζωή σου φαίνεται εντελώς άνοστη και άσκοπη και απεριπετειώδης και άλλα στερητικά. Κάτι που οι τρίτοι ποτέ δεν βλέπουν. Λέγοντας πως θα γλιτώσω μια μέρα από τη “χαβούζα” με κοιτούσαν όπως ας πούμε, κοιτάω εγώ αυτούς που αφήνουν τα Χανιά. Που τους κοιτάς με γουρλωμένα μάτια, ανοίγεις το στόμα και μην ξέροντας τί να τους πρωτοπείς το ξανακλείνεις αλλά τα μάτια και τον εγκέφαλό σου δεν μπορείς να τα ξεγουρλώσεις με τίποτα. Α να γειά σου.

Η αλήθεια είναι πως όταν αποφασίσεις να σκάσεις την φυσαλίδα σου, μπορεί ο καθαρός αέρας να είναι καθαρός και μπόλικος αλλά δεν είναι ελεγχόμενος από πουθενά. Μπορεί ας πούμε, να σου είχε λείψει τόσα χρόνια το πράσινο αλλά και η πρασινίλα έχει τα όριά της. Τόσο πράσινο, φύλλα, φυτά και δέντρα που σου φράζουν την μπαλκονόπορτα αν δεν τα κλαδεύεις συστηματικά δεν μου ‘χε κόψει. Μάλλον έτσι είναι και με τα αυτοκίνητα εδώ. Όντας στη φύση ακόμη και τα αυτοκίνητα γίνονται τούμπανο και πολλά. :D

Θα μπορούσα να γράφω μέρες για την Κύπρο αλλά ο σπιτονοικοκύρης μου δεν είναι τόσο υπομονετικός άνθρωπος. Συνεχίζεται όμως...

υ.γ. μέχρι τότε σου ‘χω δωράκι το βιβλίο μου “Η Ψιλικατζού” να το διαβάσεις στην οθόνη ή να το κατεβάσεις στο κουνητό σου. ;)