Γίνεται συχνά, πολύ συχνά λόγος για τους χαλεπούς καιρούς των social media. Τι καλά που ήμασταν παλιά που βρίζαμε τις τηλεοράσεις μας οι δεξιοί τον Κακαουνάκη και οι ΠΑΣΟΚοι τον Τράγκα, που πηγαίναμε διακοπές και δεν κάναμε check-in αλλά απλά ρωτάγαμε μέχρι τα Χριστούγεννα όποιον βρίσκαμε μπροστά μας "πού πήγες διακοπές;", που δεν είχαμε όλοι προβλήματα στον αυχένα μας.

 

Τελευταία αυτό το μένος εναντίον του ίντερνετ έχει γιγαντωθεί. Αφορμή για όλο αυτό ήταν το θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα με την Πόρσε. Σε κάθε viral ζήτημα που γίνεται αιτία σχολιασμού στα social media, υπάρχει ένα ποσοστό από ποστ που αγανακτούν με τον ίδιο τον σχολιασμό. Βρίσκεται εκεί σταθερά, ακόμα και αν όλα γύρω του αλλάζουν. Μοιάζει κάπως με τα ποσοστά του ΚΚΕ. Τα "βγήκε εδώ μέσα ο καθένας και λέει το μακρύ του και το κοντό του", φτάνει μέχρι την αναγωγή κάθε χυδαιότητας στον εκδημοκρατισμό που επέφερε και στην έκφραση γνώμης το internet. Οι βρισιές προς τον νεκρό οδηγό της Πόρσε αποδίδονται συνολικά στη διαδικτυακή κοινότητα ή -ακόμα χειρότερο- στην πλατφόρμα που έδωσε στον χυδαίο το δικαίωμα να εκφραστεί.

Η εικόνα που δημιουργείται είναι ότι κάποιοι αγροίκοι βρήκαν ανοιχτή πόρτα, χώθηκαν στα ανάκτορα και τρώνε την περιουσία των Πεφωτισμένων κατόχων αξιωμάτων που επιτρέπουν την έκφραση γνώμης δημόσια. Τύποι με κουκούλες και φόρμες μπήκαν και άρχισαν να τρώνε άναρχα και με τα χέρια το τέλεια μαγειρεμένο αγριογούρουνο που προοριζόταν να φαγωθεί με τάξη από τα σελέμπριτιζ. Koίτα, όμως, που η νοσταλγία δεν μπορεί να κάνει εδώ τη μαγική φωτοσοπιά της στην πραγματικότητα. Ακριβώς γιατί τα παλιά παραδοσιακά κανάλια σχολιασμού είναι ακόμα ζωντανά λειτουργώντας όπως πάντοντε.

Τις προάλλες έτυχε να παρακολουθήσω μια μεσημεριανή εκπομπή που είχε αφιερώσει όλη την ώρα της στο ατύχημα. Καιρό είχα να φρίξω τόσο. Ίσως από τότε που αναγκάστηκα να μπω στις σκοτεινές πλευρές του ίντερνετ.
 

Στην εκπομπή σχολιαζόταν το πόσο αρρωστημένα ήταν τα σχόλια στο twitter για τον νεκρό οδηγό (δόθηκαν και μερικά παραδείγματα). Εγώ έμεινα να σκέφτομαι αν πιο αρρωστημένο εντέλει είναι το να βρίζεις ανώνυμα νεκρούς ή να εμπορεύεσαι τον ανθρώπινο πόνο σε κοντινό πλάνο και πλήρη επωνυμία.
 

Ξέρω ότι η κριτική στην κυνικότητα ως ιδιότητα της τηλεόρασης είναι τελείως '90ς, αλλά, διάολε, τελικά προτιμώ τις χριστοπαναγίες ανώνυμων λογαριασμών στο τουίτερ από τις εκπομπές που ασχολούνται με οικογενειακά δράματα έχοντας χαλαροπαιγμένο πιάνο ως συγκινητική μουσικούλα για υπόκρουση και κοντινά στο θλιμμένο πάνελ, λίγο πριν πάνε στο διαγωνισμό για τα 1000 ευρουλάκια προσφορά από τα καταστήματα ΡΙΧΑΡΔΟΣ.

Τουλάχιστον οι πρώτοι, κρύβοντας την ταυτότητά τους δείχνουν ότι έχουν μια επίγνωση της χυδαιότητάς τους.