Βέρα I. Φραντζή: Κακή εκπαίδευση

Τα παιδιά της πόλης δεν κάνουν πολλές σκέψεις ούτε όρθια ούτε στην ύπαιθρο. Κάπου στο Νίτσε το είχα διαβάσει αυτό. Όμως, ούτε νωθρά είναι, ούτε χαϊβάνια. Λίγο απροσανατολισμένα, ίσως. Τα παιδιά της πόλης βρίσκουν ανοίγματα στον ουρανό ανάμεσα σε πολυκατοικίες και ξεχορταριάζουν το μυαλό τους από την άστοχη υπερπληροφόρηση μέσα στα λεωφορεία. Οι συρμοί του τρένου πάνε και έρχονται, πάνω κάτω διατρέχουν τις πόλεις επιδερμικά, ξυστά, σχεδόν αφροδιασιακά. Διεγείρουν τα μάτια με τα γρήγορα περάσματά τους. Πετράλωνα, Πευκάκια, έπειτα Μοναστηράκι… φωσφορίζοντες ζωντανοί οργανισμοί μέσα στη νύχτα.

Αναρωτήσεις.

Τι να φάω απόψε; Γιατί δε με παίρνει τηλέφωνο; Θα βρω δουλειά; Γιατί αισθάνομαι ότι δεν έχω κανένα κοινό με τους γονείς μου;

Τα τιμαλφή μας μέσα στο κρανίο μας διπλοκλειδώνουμε. Κοιτάμε από τα βαγόνια έξω. Είκοσι λεπτά διαδρομή, μισή ώρα. Να ηρεμήσω στη διαδρομή, ένα ταξίδι- σκέψεις. Μετά δουλειά, τρέξιμο, ηθοποιία, υποκρισία.

Στα μέσα είμαστε οι εαυτοί μας. Αφηνόμαστε στο οδηγό, σκύβουμε το κεφάλι, είμαστε σκυθρωποί. Σώματα μέσα στην αδράνεια της κίνησης του προδιαγεγραμμένου δρομολογίου. Μια φαινομενική ακινησία με μια τρομακτική εγρήγορση πίσω από το σκελετό μας, μέσα, κρυφά. Η διαδρομή είναι ο κύριος κορμός του συλλογισμού. Αστική πανωλεθρία με τόση αποφυγή της ίδιας μας της ουσίας που είναι η σκέψη.

Γαλλικά

Φερόμαστε στους ανθρώπους που αυτοβούλως μας αγαπούν σαν να είναι αεριούχα αναψυκτικά. Τους ανακινούμε όλα τα εντόσθια κάθε μέρα με υποδείξεις, νάζια, καλοπιάσματα, προσβολές, καβγάδες, εντυπώσεις, υποδείξεις. Κάποιοι στιγμή αφρίζουν με τόσο κούνημα και παλινδρόμηση. Μένουν έπειτα ήρεμοι, χαυνωμένοι και πόσιμοι σα λιμνάζουσες λιμνούλες. Αποβάλλεται για λίγο το ανθρακικό του άτσαλου θυμού. Μετά νηνεμία για λίγο και αρχίζουμε να τους πίνουμε τους συναινετικούς χυμούς, μέχρι βέβαια να τους αφυδατώσουμε και να τους πατήσουμε κάτω σαν τενεκεδένιο κουτάκι. Με το κουφάρι παίζουμε ποδόσφαιρο. Παιδιά είμαστε, τους χρεοκοπούμε.

Μπαλέτο

8%. Μισό εκατομμύριο Έλληνες.

Πόσο βάρος αντέχει καθημερινά μια ψυχή να κουβαλάει καθώς περπατάει, μιλάει, να φτιάχνει καφέ, να βλέπει ειδήσεις, να διαβάζει επιγραφές, να πετάει διαφημιστικά στους κάδους, να περιμένει το φανάρι να ανάψει πράσινο; Πώς αντέχει κάποιος να ζει με μίσος και με μπαζωμένα πόδια σε μια ιδεολογία που θα΄πρεπε να ’χε ταμπέλα πάνω της “να τη θυμόμαστε”;

Να ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από κάποιους όχι για τον Ελύτη και τον Όμηρο, τα πανηγύρια και τα ουζάκια, τον ήλιο και τη θάλασσα (που με της σειρά τους να τα μοιραστείς, να θες), μα για να τον κρατήσει μόνο για σένα, για το οικόπεδο. Να βάζεις “εμείς και αυτοί" και “δε σας δείχνω τι έχω για πολιτισμό μου".

Τήξη των άλλων, εμείς επιβίωση.

Και να ζεις με αυτό.

Να κάνεις σεξ με αυτό.

Να αγαπάς τη μάνα σου με αυτό.

Να λες “θέλω να ερωτευτώ” με αυτό.

Συγγνώμη… δε βρίσκω τίποτα ανθρώπινο σε αυτήν την σύνδεση σκέψεων, συναισθημάτων και πράξεων. Κάτι θανατερό και απόκοσμο έχετε, που δε μου ταιριάζει.

Συγγνώμη, αλλά θα σας ξεχωρίσω από εμένα.

Η ζωή είναι ένα φιλοδώρημα της πραγματικότητας για να μην το χαιρόμαστε όπως του πρέπει αυτού του περίσσιου κέρδους που απλόχερα μας δίνεται.

Η καλή καρδιά ειναι ξάγναντο στον εφιάλτη.

Συγγνώμη, αλλά θα σας ξεχωρίσω από εμάς.

[ απο το μπλογκ sifiniera ]