Αεροπλανο χτυπιέται σε ανεπίσημη εμπόλεμη ζώνη και η μοίρα των νεκρών είναι το δεύτερο τραγικό σημάδι, μετά την απώλεια της ζωής τους. Μεταξύ σύλησης και περιύβρισης στους ουκρανικούς πλην ρωσόηχους σιτοβολώνες, εκεί που οι γονείς των Σκυθών εγκατέλειπαν τα παιδιά τους και έφευγαν να πεθάνουν στην παγωνιά γιά να συντηρηθεί η φαμίλια που έτρωγε τα πτώματά τους.

 

Μεταξύ φιλελεύθερης λαλιάς και των αντιπάλων της, δεν υπάρχει, φοβάμαι, άλλη μεσολαβητική δύναμη πάρεξ η γραφειοκρατία του ΟΗΕ. Του οποίου η Συνέλευση και τα άλλα καθημερινής λάτρας όργανα στρογγυλεύουν ακόμη και μιά άψογη γεωμετρικώς σφαίρα.

 

Αυτο που άρχισε απο την Τυνησία του Μπενάλι, λέτε να συνεχίζεται με την ίδια ένταση στην μεταχιτλερική, πλην δημοκρατικότατα Ουκρανία; το βρίσκω υπερβολικό. Τα επίπεδα σύγκρουσης μεταξύ ελών του Πρίπετ και Κριμαίας δεν μυρίζουν περικύκλωση. Μυρίζουν γενικο πόλεμο. Στέρηση σημείων εκκίνησης στρατών, δημιουργία βάσεων γιά μιά αλυσίδα ενίσχυσης μετώπων που δεν υπάρχουν ακόμη. Γι΄αυτό και  μοιρολογάω τους νεκρούς και το βουλώνω.

 

Το μόνο που βλέπω να μπορεί να περικυκλωθεί και μάλιστα μόνο και μόνο γιά να κάνουν μερικοί την πλάκα τους, είναι η αιωνία, δήθεν μαγικη, πάντα θερινή και μονίμως και πλαστώς ενωμένη ως ιδέα, ήτοι η Μεσόγειος. Στο Ισπανικό Μαρόκο οι μικροπωλητές θέλουν τουρίστες και πετροβολούν τις αρχές. Αλγερία και Τυνησία χωνεύουν (ακόμη) τους ιντερνετικούς των ακτιβιστές και αναμένουν τζιαχαντιστές γιά να τους βάλουν σε τάξη. Η Λιβύη γνωρίζει τις χαρές της ελευθερίας, όπως και η Αίγυπτος.Η Ελλάδα σε κρίση, η Κύπρος παρομοίως, τα Βαλκάνια απολύτως συμβατά με τον μέσο όρο της πολιτικής ξεφτίλας, προστατεύουν ένα αστοιχείωτο λαθρεμπόριο ψυχών και ουσιών, να μη μιλήκω (αντί μιλήσω) γιά τα ενεργειακα τους.

 

Η Τουρκία μεταξύ του Φαραώ και του Χαλίφη, μου θυμίζει όλο και περισσότερο πως την κυβερνάει ένας Περόν με φέσι, πράγμα λαογραφικως τραλαλί τραλαλό.Κι απο τη Συρία έως το Σινά και σε απροσδιόριστο βάθος, εξικνούμενο έως ταις παπαρούναις απο τα Φράατα πέρα και τους επαμφοτερίζοντες οπλαρχηγούς, υπάρχει όντως ένα δίλημμα στους λαούς, η επιλογή να τρελαθούν από μόνοι τους ή να τους τρελάνουν.

 

Κσλά που έχομε τον πολιτισμό μας και ευρύ, αξιόπιστο πολιτικό διάλογο, ώστε η χώρα να πάει άπατη πιστεύοντας ότι θα την σκαπουλάρει.