Πάνος Θεοδωρίδης: Η εξέλιξις των ειδών

Διότι μπορεί να γνωρίσαμε τον οίστρο από χνουδάτου άνω χείλους γιαβουκλούδες με μισόκλειστα μάτια και σήμερα οι ηγερίες να διαθέτουν από ένα σημείο g σε κάθε ακροδάχτυλο.

Επίσης ασκούσαμε εκεχειρία μετά τη μάχη να θάψουμε ο καθείς τους νεκρούς του και σήμερα ο Πλεύρης είναι στην εντατική και του λένε «ψόφο».

Ωστόσο ως κράτος και ως αίσθησις παρτσακλιασμένης συνείδησης, ένα πράγμα δεν αλλάζει.

Το πρωτόκολλο και η σφυρίδα.

Εννοώ το γεύμα προς τον πρόεδρο Ομπάμα.Και το πρωτόκολλο είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να συνυπάρχει η οικογένεια Άνταμς και η οικογένεια Χωραφά με Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες, αποκλειομένων των Χαλασοχώρηδων του Παπαδιαμάντη.

Χατηράκια δεν θα έχει, εξόν κάτι κολλητάρια του πρωθυπουργού.

Αλλά γελιέστε εάν νομίζετε πως οι θυρεοί και η όπσις του δικού μας Προέδρου και οι αντρέσσες που θα περιλαμβάνουν αδέσμευτη εθνική παλουκαργιά, και ο αειπάρθενος Παρθενών και η χάρις της Αττικής Σελήνης εκφράζουν τις αιώνιες μας αξίες.

Το μόνον αμετάθετο από τότενες που θυμάμαι τον κόσμο, είναι στα επίσημα γεύματα να προσφέρεται σφυρίδα.

Ναι ,σφυρίδα. Εννοώ αυτό το πρασινοσκουρί τέρας με ταις τζαχείλες, που ενδημεί στα μέρη μας και στων Καρχηδονίων έχει το πλεονέκτημα να φτιάχνει παχύ μαγειρευτό φιλέτο χωρις αγκάθια.

Ήταν το πιό ακριβό πιάτο στα λινά εστιατόρια της δεκαετίας του πενήντα και καύχημα της πολυτελούς έκδοσης του Τσελεμεντέ, εκεί που συνιστά να αγοράζουμε σαντιγύ κονσέρβα.

΄Οποιον πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργάρα και άνω ταΐσαμε, η σφυρίδα, την σκεπτομορφή της εννοώ, φαγώθηκε από αυτούς, άκουσε τα πάντα, τις μίρλες, τα εμπιστευτικά, τα σχόλια, ακόμη και το σύρσιμο αυτών που μπαινόβγαιναν λόγω προστάτη.

Τον αδένα εννοώ, όχι τον Ευταξία.

Σφυρίδα όμως; Τόσα χρόνια σφυρίδα, με μόνη δικαιολογία ότι αυτή το ξέχειλο περκοειδές «δεν έχει κόκκαλα». Η πως το περιέχει ο θέμος Ποταμιάνος στο «Εδώ βυθός» και ο Μίμης Σουλιώτης σε αρχαίο του άσμα;

Στο ταβερνάκι του Ερυθρού

Σταυρού που είχαμε κάτσει

Φάγαμε του καλού καιρού

Μασώντας και Χορτάτση

Μαζί τσιμπούσαμε σφυρίδα

Ώ, Χάρη Καμπουρίδα!

Δεν μου κάθησε αυτό. Ενδιαφέρθηκα και έψαξα. Αρχιμάγειροι λευκανθέντες σε επίσημα δείπνα, πολλάκις ανακληθέντες για να αρτύσουν γεύματα του σήμερα, κι ας έρχονται από τα χρόνια του γεροΚαραμανλή.

Και ποιοί καθορίζουν το μενού; Οι διπλωματικές υπηρεσίες που συμβουλεύονται αρχιμαγείρους. Αυτοί λοιπόν συνιστούν τον Επινέφελον τον χάλκειον, ως κύριο πιάτο, μετά τες καρίδαις.

Άρα δεν πταίει ραθυμία περι την σφυρίδα και περιφρόνησις προς το στυγερό σκαθάρι, το βακχικό πηχτό φαγκρί, την πουτάνα συναγρίδα, την γκλασέ μουρμούρα και τον τζαχείλα ροφό που μου τρώει τις γκόμινες, τον βλάχο την στήρα, ή τον σκάρο.

Πταίνε οι καλεσμένοι του Προέδρου. Το ρημαδιασμένο το πρωτόκολλο. Τα ίδια άτομα, ως οιακιστές του Έθνους, ακόμη και νεκροί, ωσαν τον Ελ Σιντ, παρίστανται και συντρώγουν, επί αμέτρητα χρόνια. Και όλοι τους αγαπούν τη σφυρίδα που έχει πσαχνό και δεν σκαλώνει στο λαιμό.

Μετά μου λέτε πως δεν προοδεύουμε και πάμε χάλια.

Τουλάχιστον ωριμάζουμε.

Δείτε επίσης:

Αύγουστος

71a82847c940753934061ec01cc71a9f.jpg

Σαν σήμερα

Η προέλευσις των ειδών