Πάνος Θεοδωρίδης: Ο Πόθος του Πάθους

Τελευταία διαδίδονται κάτι παραληρήματα περί δημοψηφίσματος. Το αίτημα μερικών Ευρωπαίων για «ευρώ η δραχμή» που έπνιξαν άπαντες οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας από το 2010, με πρώτον εκείνον τον μαλθακό ακατάδεχτο, ενδεχομένως να γίνει ένα νέο ανούσιο δίλημμα, όπως το περσινό, με το «ναι» και το «όχι».

Μόνο που τίθεται σε μια εξουθενωμένη χώρα, κι όχι,όπως παλιά, σε μια παιδική χαρά ή σε μια παρτούζα όπου μας είπαν «τέρμα τα φτηνά γαμήσια, μάγκες, περνάει κηδεία» κατα το πασίγνωστο ανέκδοτο του Μπόμπου.

Αν εντέλει καταλήξουν στο δημοψήφισμα, θα είναι μόνο και μόνο για να οδηγηθούμε στη διασφάλιση του χρέους , στην έξοδο από το ευρώ αργότερα, αφού μας ρίξουν άλλη μια μπαλταδιά στο δοξαπατρί, και στην παρωδία μιας οικουμενικής κυβέρνησης ,όπου κάθε εξωτερικός παράγοντας θα λάβει το διάφορο ή τη φετίτσα του.

Ένα δημοψήφισμα που δεν θα γίνει ποτέ, θα ήταν εκείνο που θα μας ρωτάει άν διαλέξαμε να φερόμαστε ως Ρωμιοί ή ως Γραικοί, κι ας νομίζουμε πως είμαστε Έλληνες, μόνο και μόνο για να κρύβουμε πόσο αγαπάμε τις τοπικές μας πατρίδες.

Δίπλα μας, η άλλη ομόλογη εθνογένεση, έγινε με τους Ιταλούς, που δεν ρισκάρισαν να χαρακτηρίσουν Ρωμαϊκή, την χερσόνησο που κατοικούν, ανκαι σύμφωνα με τα δικά μας τα μυαλά, θα είχαν κάθε δικαίωμα.

Το «Ρωμιοί ή Γραικοί», αφορά εμάς ως Ελλαδικούς. Διότι Ελλάδα κατοικούμε.

Κι αν αφαιρέσουμε το παραβάν των θρησκειών, των αιρέσεων, της ετεροδοξίας, των αλλοθρήσκων και άλλων παραστάσεων που ιστορούνται στον μπερντέ, όπως και την φρεναπάτη των «συντηρητικών» και των «προοδευτικών», ο τελβές που απομένει, μυρίζει χαρακτηριστικά.

Ζούμε σύμφωνα με την Γεωγραφία μας. Αλλά δεν το παραδεχόμαστε. Τα DNA και οι μίξεις των αιμάτων, είναι περιπέτειες μιας εξελικτικής διαδικασίας και τέρμα.

Το μόνο πολιτικό μας χαρακτηριστικό είναι πως οι φασίστες μπαινοβγαίνουν στη Δεξιά, ανάλογα με τα οικονομικά ζόρια, ενώ οι κομμουνιστές δεν δέχονται πίσω τους αριστεριστές, που παράγονται σε κάθε γενιά και φέρονται ως Ρονίν του συστήματος.

Ας ξεκινήσουμε από την Γεωγραφία της περιοχής μας. Αν εντέλει επιμείνουμε πως πρέπει να αποκτήσουμε κράτος, δηλαδή σπιτικό, ας αρχίσουμε τις καλημέρες με τους γείτονες και να μη νοιαζόμαστε αν δίπλα μας κατοικεί η μαντάμ Σουσού ή ένα σόι που μπερδεύει τα κρεβάτια του.

Ας περιοριστούμε να αποκτήσουμε διαχειριστές και όχι οραματιστές, και ας κόψουμε το πολύ μακιγιάζ του Προσώπου, προκειμένου να ακούμε το Σώμα μας.

Τα υπόλοιπα θα βρεθούν, κι ας δείχνουν αδιανόητα. Έχουμε καταρράκτη και νομίζουμε πως έπεσε πανούκλα.

Μίλα. Φωνή έχεις. Megabyte έχεις.Μυαλό δεν έχεις.

Δείτε επίσης:

Αγκιτ-Προπ 3/3

When the Prince was a Creep, a Weirdo etc.

Η κοίμησις του Πάθους