Πάνω από 100 οι νεκροί του πλοίου που βυθίστηκε στη Nότιο Kορέα + 1 ο αυτόχειρας διευθυντής του σχολείου που σώθηκε αλλά δεν αποδέχτηκε στον κανόνα του θανάτου την κατ' εξαίρεση ζωή.

 

Στο Σουδάν χθες-προχθες, έγινε ένα μεγάλο μακελειό αμάχων με καθαρά εθνοτικά κριτήρια. Γυναίκες και παιδιά και ανδρες εκτελέστηκαν με βαση το χρώμα των ματιών τους ή των μαλλιών τους ή τη γλώσσα που μιλάνε ή τη σημαία που μπροστά της καρδιοχτυπάν, όταν εντοπίστηκαν σε εγκαταλελειμένα κτίρια του ΟΗΕ.

 

2-3 μέρες πριν, μοναχή από τη Συρία κατήγγειλε στο ραδιόφωνο του Βατικανού εκτελέσεις και σταυρώσεις χριστιανών από τους εξτρεμιστές ισλαμιστές. 2014 (+-) χρόνια μετά ανθρωποι βασανίζουν και κρεμούν σε σταυρούς αντιφρονούντες για αφορμές ηλίθιες, επειδή π.χ. πιστεύουν στην αιώνιο ζωή εντός κήπου και όχι στην αιώνιο ζωή με πιλάφια.

 

Στα τέλη της εβδομάδας αναμένεται να σταματήσουν οι έρευνες για τα μαύρα κουτιά του Βoeing. 239 άταφοι Πολυνείκες και οι μάνες, οι Αντιγόνες, οι Πρίαμοι που θέλουν να τιμήσουν τους νεκρούς τους, δεν εχουν το "πα στω" για να πατήσουν και να αψηφίσουν τις εντολές του Κρέοντα.

 

Σήμερα ο πατέρας μου πήγε στην κηδεία ενός μαθητή του. Επίκουρος καθηγητής πανεπιστημίου ο μαθητής, έκλαιγε ο πατέρας μου που τον θυμόταν "γλυκούλι και καλούλι" παιδάκι στην πρώτη γυμνασίου. Όπως είναι πιο σκληρό ο γονιός να θάβει το παιδί, έτσι είναι πιο σκληρό ο δάσκαλος να πηγαίνει στην κηδεία του μαθητή, μου είπε.

 

Μετα την Ανάσταση και το φαγητό γύριζα σπίτι μου κατά τις 4.30 το πρωί της κυριακής. Σε όλη την Αττική Οδό δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο κοντά στα τούνελ του Υμηττού είδα να έρχεται παράλληλα, από την αντίθετη κατεύθυνση, φουλαριστό ένα ασθενοφόρο με αναμένο τον φάρο. Έχοντας χάσει τη μάνα μου από ασθενοφόρο που άργησε να φτάσει, ζορίζομαι όταν τα βλέπω να τρέχουν, αγχώνομαι αν θα προφτάσουν να πάνε ή όχι. Ελπίζω να πρόλαβε ― βάλτε λίγο με το μυαλό σας τον άρρωστο, τους αγχωμένους δικούς του, τους εφημερεύοντες γιατρούς τι ζόρικο πάσχα κάνανε.

 

Με αφορμή όλα αυτά τα από πάνω, τα παιδιά της εκδρομής, τους επιβάτες της πτήσης, τα Σουδανάκια, τον προορισμό του ασθενοφόρου, τους σταυρωμένους Σύριους σκεφτόμουν πόσο τυχεροί είμαστε που αυτό το Πάσχα, που ήρθε γρήγορα και πέρασε γρήγορα, άγχος μας ήταν αν θα απονείνουμε ακριβές τιμές στο λαμπαδάκι με το φως, πόσο φουσκώσαν τα τσουρέκια, αν θα φωτογραφίσουμε το αρνί και αν θα συνταχτούμε με τον Καλαβρύτων ή με τον Δήμου ή με τον πατριάρχη. Στον ίδιο τροπικό, δυο μεσημβρινούς πιο πέρα, στην από κάτω γειτονιά ή σε πορεία παράλληλη αλλά αντίθετης κατεύθυνσης κόσμος ταλαιπωρείται, βασανίζεται, πενθεί. Περνάει ξυστά και ξώφαλτσα το κακό την ώρα που τρωγόμαστε οι νηστεύσαντες και οι μη νηστεύσαντες και δεν είναι, νομίζω, κακό να θυμόμαστε πόσο καλότυχα και βολικά μας είναι αυτονόητο που είμαστε εδώ και τα λέμε, τραβομαλλιόμαστε, τα βρίσκουμε ή όχι, συζητάμε, ανταλλάσσουμε απόψεις, ανταλλάσσουμε καντήλια, ανταλλάσσουμε pms, ανταλλάσσουμε ευχές και μέρα με τη μέρα προχωράμε.

 

Με στόχο, λοιπόν, την επόμενη αργία, να 'μαστε καλά και να τα λέμε. Πτωχεύσαντες ή μη (μάλλον και αμήν) πτωχεύσαντες.