Γιάννης Βαρβάκης: Σχολιάζοντας τους σχολιαστές

Το δημοφιλέστερο εθνικό μας σπορ, όπως τεκμαίρεται από τα σάιτ, τα μπλογκ και τα σόσιαλ μήδια, είναι ο σχολιασμός. Θα μου πείτε, τώρα το κατάλαβα; Έλληνας και σχόλιο είναι έννοιες συνυφασμένες από αρχαιοτάτων χρόνων, μυριάδες καφενεία έχουν στηθεί και ευδοκιμήσει γύρω από αυτή τη σχέση. Αλλά δεν μιλάω για τον οποιονδήποτε σχολιασμό. Έχουμε πλέον αποκτήσει ειδικότητα.

Τους τελευταίους μήνες, ένεκα διαφόρων λόγων ― κάτι η ρευστή πολιτική κατάσταση, κάτι η αβεβαιότητα της εποχής, κάτι η σύγχυση μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας, αλλά κυρίως η οξεία πόλωση που έχει επέλθει στο δημόσιο λόγο και βίο ― κάτι μας κάνει να φυλαγόμαστε και να μην παίρνουμε θέση, να μην εκφράζουμε άποψη, πάρεξ εμμέσως.

Ο καλύτερος τρόπος για να δείξουμε ότι συμμετέχουμε μεν στα κοινά αλλά κρατώντας πισινή, είναι να σχολιάζουμε ειρωνικά, δίχως να το σηματοδοτούμε, παίζοντας έτσι σε διπλό ταμπλό. Όπως δεν βάζουμε εμότικονς και άλλα σημαδάκια στις βαρυσήμαντες παρεμβάσεις μας, απόκειται στον αναγνώστη να καταλάβει αν μιλάμε σοβαρά ή όχι, και αν αυτός κάνει παρανάγνωση, τότε αυτός ευθύνεται και οι προκαταλήψεις του, όχι εμείς. Εμείς είμαστε όλοι ανώτεροι άνθρωποι, παιγνιώδεις, διανοοούμενοι βρε αδερφέ.

Ο άλλος τρόπος είναι να αποφεύγουμε να σχολιάζουμε πρωτογενώς πρόσωπα και πράγματα, αλλά να σχολιάζουμε τους σχολιαστές. Αυτή η μέθοδος έχει πολλαπλά πλεονεκτήματα: υποστηρίζουμε μια ήδη διατυπωμένη τάση, δεν χρειάζεται να διαμορφώσουμε τη δική μας. Βλέπουμε από πριν ποιοι είναι υπέρ της μιας άποψης ή της άλλης, και με ποια επιχειρήματα, και κάνουμε παιχνίδι αναλόγως. Έχουμε γίνει όλοι κοινωνικοί επιστήμονες βρε αδερφέ.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, που θα ήθελαν να τοποθετηθούν δημόσια, αλλά δεν έχουν πρόσβαση στα καταστατικά μέσα, και έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το κλίμα στα σόσιαλ μήδια (και στον υπόλοιπο δημόσιο διάλογο, ας μην κοροϊδευόμαστε), σιωπούν. Σιωπούν περιμένοντας καταλληλότερη στιγμή, όταν θα μπορέσουν να μιλήσουν δίχως να τους κολλήσει αμέσως μια οποιαδήποτε ιδεολογική ταμπέλα, δίχως να χρειαστεί να υποστούν τον οχετό των ύβρεων της άλλης πλευράς της ταμπέλας που θα τους φορεθεί. Κι ελπίζουν ότι δεν θα περιμένουν χρόνια.

Έχω ένα μήνυμα για τους σιωπηλούς: αυτή η στιγμή που περιμένουν, δεν θα έρθει ποτέ. Υπάρχει μόνο σε συνθήκες εργαστηρίου και σε ρομαντικές θεωρήσεις της ζωής και της ανθρώπινης φύσης. Αν νομίζουν ότι έχουν κάτι να πουν, ας κοπιάσουν να το κάνουν τώρα, στα ίσια και χωρίς ειρωνεία, για να γίνει κατανοητό και να πιάσει τόπο. Μετά θα είναι αργά. Αν δηλαδή δεν είναι ήδη.

Δείτε επίσης:

Abby someone... Abby Normal.

Αν θέλουν

Είμαστε όλοι Σχολιαστές