Σπαρακτικά ωραίο, ανατριχιαστικά υπέροχο, βαθειά αληθινό και ένα – αυτό το 16^ο άλμπουμ του Nick Cave το Skeleton Tree – ένα από τα καλύτερά του. Θα ήθελα να μην το είχα ακούσει. Καλύτερα να μην το είχε γράψει ποτέ.

 

Το ετοίμαζε μαζί με τους Bad Seeds όταν συνέβη το τραγικό γεγονός του χαμού του γιου του και τα πάντα μέσα σ’αυτό έχουν μουλιάσει στη θλίψη.

 

Είναι ένα καθαρό έργο απώλειας και σαν άλλους καλλιτέχνες σε τέτοια τραγικά σημεία ζωής, ο Cave εκφράζει τον πόνο του. Είναι διαφορετικός εδώ. Eδώ δεν αφηγείται ιστορίες, δεν μεταφέρει συναισθήματα, ο ίδιος είναι η ιστορία, η φωνή του διαφορετική κι αυτή, σπασμένη, χαμηλή και με ρωγμές, τίποτε δεν είναι συμπαγές στο Skeleton Tree και σταθερό, ίσως μόνο το ηλεκτρικό ρεύμα της θλίψης που το διαπερνάει από τον σπαραγμό του  Jesus Alone στο Girl In Amber (‘If you want to bleed, just bleed’ ) στους μακρυνούς ουρανούς του Distant Sky «Let us go now / My darling companion/Set out for the distant skies/See the sun» στην αχνή ακτίνα – μετά τη μαχαιριά “nothing is for free’ – του Skeleton Tree…“and it’s all right now“.

 

Ο,τι πολύτιμο χάνεις δεν θα το ξαναβρείς. Μας έχουν εξαπατήσει. Αλλά φαίνεται προλάβαμε και τους κλέψαμε τις λέξεις. Και την τέχνη.