Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι του Prince που άκουσα ποτέ μου και μου έκανε ανεξίτηλη εντύπωση με την πρώτη. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακούω και επιπλέον ήθελα να χορέψω, ενώ οι στίχοι (όσο τους καταλάβαινα τότε) μου έλεγαν πως υπάρχει ποπ στιχουργική πέρα από τα I love you, baby, love me forever, let's dance της δεκαετίας του '80.

 

Εκείνη την εποχή ο άνθρωπος ήταν απλώς φαινόμενο και εντελώς ακατανόητο. Στην όλο παπανδρεϊκή κουραδομαγκιά Ελλάδα της δεκαετίας του '80, δεν ξέραμε τι να σκεφτούμε για έναν κοντό μαύρο θηλυπρεπή γυναικά που κουνάει τον κώλο του με φαλσέτα και τσιρίδες παρλιακού, που τραγουδάει "am I straight or gay?", που γράφει συγκλονιστικά ερωτικά τραγούδια και που περιτριγυρίζεται από θεαματικές γυναικάρες και τσαχπίνες αλεπουδίτσες με τις οποίες αναφανδόν μίσγεται. Κατά κάποιον τρόπο, ο Πρινς ήτανε δυσκολότερο να ταξινομηθεί από τον ανδρόγυνο αμφισεξουαλικό Μπόουι.

 

Εδώ και μία βδομάδα ακούω μόνο Prince στο αυτοκίνητο: τώρα που σχωρέθηκε, τα τραγούδια του από τον καιρό της Warner συναντήθηκαν με τα μετέπειτα σε ένα σιντί. Τα περισσότερα κομμάτια του δεν μου αρέσουν αλλά εκείνα που μου αρέσουν με ξετρελαίνουν. Επίσης, είναι ο μόνος σύγχρονος μουσικός του οποίου θαυμάζω ακόμα και τα τραγούδια που δεν μου αρέσουν.

 

Αυτό οφείλεται στο οτι ο Prince Rogers Nelson ήτανε μεγάλος μουσικός και μοναδικός ερμηνευτής: ποιος θα μπορούσε να λέει κάτι σαν "My name is Prince, the one and only" και, όχι μόνο να μη μουτζώνεις τον αρχίβλακα αυτοαναφορικό ψευτογκανγκσταράκο, αλλά να ταυτίζεσαι με τον κοντό;

 

Επίσης ήτανε σπουδαίος κιθαρίστας. Παρότι το ανέκδοτο με τον Κλάπτον ελέγχεται ως απόκρυφο, ακούστε το When Doves Cry (βίντεο δεν άφηνε ο μακαρίτης να ανεβαίνουν στα γιουτιούμπια). Αν δεν σας λέει τίποτα, λέει πάρα πολλά στον Billy Gibbons των ZZ Top.