Επειδή ο Ντύλαν είχε ανειλημμένη υποχρέωση πήγε η Πάτι Σμιθ να τραγουδήσει στα Νόμπελ.

 

Αλάθητος, στωικός και υπεράνω δεν το έπαιξα ποτέ, βλέποντας το βίντεο με πήρανε κι εμένα τα δάκρυα: όχι μόνο για την πανάξια αναγνώριση του ποιητικού έργου του Ντύλαν αλλά και γιατί εκτιμώ βαθιά (και αγαπώ θα έλεγα) την Πάτι Σμιθ. Αισθάνομαι ότι ο τρόπος που αντέδρασε στο διπλό της σκόνταμμα είναι ενδεικτικός ενός ήθους και χαρακτήρα που προσωπικά εκτιμώ βαθιά και σέβομαι απεριόριστα: ας ονομάσουμε αυτό το ήθος και το χαρακτήρα αυτόν απλότητα και ευθύτητα.

 

Πριν έντεκα χρόνια, την Πρωτοχρονιά του 2006 πάνω στην αλλαγή του χρόνου, η Πάτι Σμιθ διάβαζε ποίηση σε ένα κλαμπάκι στο Γκρένιτς Βίλλατζ. Εμένα ήταν η πρώτη μου φορά στη Νέα Υόρκη, το σκέφτηκα πάρα πολύ αλλά δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θέλω να κάνω Πρωτοχρονιά με τη γιαγιά στην υπόγα ή στους μεγάλους δρόμους της μεγάλης πόλης. Επέλεξα τους μεγάλους δρόμους της πόλης και η αλλαγή του χρόνου εξελίχθηκε κινηματογραφικά και ανέλπιστα συναρπαστικά. Όμως ακόμα μετανιώνω που δεν πήγα στην υπόγα.