Το 1990 αυτό το βίντεο, που αναπαριστά στιγμιότυπα από ένα κοινόβιο άχρονου έρωτα και πολυγαμικής ξεγνοιασιάς ενώ το συνοδεύει μελαγχολικά μια υπόκρουση σκέτο “memento mori”, ήταν ό,τι έπρεπε για να συνεπάρει αλλά και να ταράξει ένα ονειροπαρμένο λυκειόπαιδο. Οι φλασιές μέσα στην μπανιέρα με τις σαπουνάδες αλλά και η μάλλον ηδονική νωχέλεια κι απραξία όσων κατοικούν αυτό το λαγνικό κιμπούτς μάς συνόδευαν και αφού είχε τελειώσει το βίντεο, ενώ το τραγούδι το μουρμούριζα σχεδόν σαν επωδή. Με το αφελές πείσμα που απαιτεί η ηλικία, υποσχόμουν στον εαυτό μου ποτέ να μη γίνω βαρετός ώστε ποτέ να μη βαρεθώ. Γιατί δεν ήθελα με τίποτε να βαρεθώ — παρότι ολοφάνερα η φωνή του τραγουδιστή είναι κάποιου που μεγάλωσε πια κι έγινε μάλλον βαρετός και σχεδόν σίγουρα βαριέται.
Πέρασαν 27 χρόνια από την κυκλοφορία του Behaviour. Δεν βαριέμαι.