Απόψε, που είναι τα γενέθλια του Dr. John, θυμήθηκα ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του, που έγινε σουξέ το 1973, όταν ο γιατρός ήταν στα 32 του. Κατοχυρώθηκε πλήρως to 1978, όταν παίχτηκε η ταινία «The Last Waltz» του Martin Scorsese, από την αποχαιρετιστήρια συναυλία των The Band (25  Νοεμβρίου 1976).

Αυτό το ούτε τρίλεπτο τραγούδι έγινε ένα από τα standards του εικοστού αιώνα, και ο δημιουργός του το έπαιξε σε πολλές παραλλαγές, είτε στο BBC με συνοδεία ορχήστρας, χορωδίας και του Eric Clapton, είτε ξεχειλωμένο σε οκτώ λεπτά μαζί με άλλες συνθέσεις του για να ευχαριστηθεί πιάνο.

Tο πόσο ευχαριστιόταν να παίζει πιάνο, και το πώς, μας το δείχνει ο ίδιος σε κάποια εκπαιδευτικό βίντεο, συνολικής διάρκειας περίπου εικοσιπέντε λεπτών, που έκανε ειδικά γι’ αυτό το τραγούδι.

Πιανίστας δεν είμαι, ούτε μουσικός, και δεν έχω ιδέα τι θέλει να πει ο ποιητής σε αυτά τα βίντεο (τα άλλα δύο μέρη, εδώ και εδώ). Τα έχω περιλάβει για όποιον ξέρει και καταλαβαίνει. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, κλείνω αυτή τη νυχτερινή μουσική παρέμβαση με το βίντεο μιας συναυλίας που έκανε ο Dr. John to 1982 με την Etta James και τον Allen Toussaint και ορχήστρα πλήρες.

To «Such a Night» είναι το τρίτο τραγούδι της συναυλίας, και το βίντεο κρατάει σχεδόν μια ώρα. Μη μου πείτε ότι έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε απόψε ― μεταξύ εγκλεισμένων, ειλικρίνεια.