Οι Ρόλινγκ Στόουνς θα κάνουν άλλη μια περιοδεία φέτος, μικρή, και πιθανότατα την τελευταία τους. Είναι, άλλωστε, όλοι (οι επιζήσαντες) στην όγδοη δεκαετία της ζωής τους. Κι ενώ σκεφτόσαστε αν θα πάτε τον Ιούλιο στη Βαρσοβία για την τελευταία παράταση, αναλογιστείτε κιόλας όχι τι θα ακούσετε, αλλά τι θα δείτε. Δηλαδή, έχω ένα θέμα με τον Τζάγκερ, πάντα τον αντιπαθούσα ως περσόνα και ως περφόρμερ, αλλά τώρα να πληρώσω κιόλας για να τον δω στα 74 να κινεί τα αιδοία του, μάλλον με ξεπερνάει. Ήδη από το 1990 μου φαινόταν αφόρητα γελοίος.

Αλλά καλύτερα να μιλήσουμε για το τραγούδι. Το οποίο είναι του 1963, και το ανέσυρε ο Ρίτσαρντς το 1986 από τα εφηβικά του ακούσματα και του έδωσε νέα ζωή.

Το άσμα το είχαν εκτελέσει κι άλλοι μουστερήδες στη δεκαετία του 1960, όπως ο  Ουέιν Κόχραν από τη Τζόρτζια με την υπερφυσική περούκα

ή οι Φάμπιλους Φλίπερς από τη Νεμπράσκα

ή οι Μπούγκι Κινγκς από τη Λουιζιάνα

ή από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι πολύχρωμοι βρετανοί Φαουντέισιονς από το Μπέιζουότερ

και ο επίσης πολύχρωμος βρετανός Μάικ Κότον από το Τότεναμ

ή οι επίσης πολύχρωμοι Βιγκόν ε λε λεμόν εις Παρισίους (ο Βιγκόν ήτο Μαροκινός, γεννηθείς εν Ραμπάτ ως Αμπντελγκαφούρ Μουχσίν)

ακόμα και οι αρχετυπικοί αμερικανοί ροκάδες Γκραντ Φανκ Ρέιλροντ στη δεκαετία του 1970 του έδωσαν να καταλάβει

Ένα κοινό όλων των αμερικανικών επανεκτελέσεων ήταν ότι οι εκτελεστές ήταν λευκοί που έπαιζαν μαύρη μουσική, με ανάμικτα αποτελέσματα. Οι δε βρετανοί, γάλλοι κλπ. ασχέτως χρώματος, ήθελαν να παίζουν ωσάν μαύροι αμερικανοί.  Κι αν κάτι μας διδάσκει αυτή η ανασκόπηση, είναι ότι ο Κιθ Ρίτσαρντς ξέρει ακριβώς πόσο λευκός είναι και πόσο μαύρος μπορεί να γίνει — έστω και με αυτόν τον γελοίο για τραγουδιστή.