Παρά ένα σαράντα χρόνια σήμερα από τον ερχομό του ΠΑΣΟΚ.

Ας θυμηθούμε μια ένδοξη πτυχή της πολιτισμικής κληρονομιάς του: την ανάδειξη του ταριφόμυαλου ελληνάρα ως χαρακτηριστικού ανθρωπότυπου αυτής της χώρας.

Ένας ανθρωπότυπος που, βεβαίως, τάισε τα ναζίδια όταν τα τσιφτετέλια (πρώην ζεϊμπέκικα) σταμάτησαν και το κούνημα της πράσινης σημαίας (“αγώνας” στην πασοκική διάλεκτο) δεν έβγαζε πλέον φραγκάκια και διορισμούληδες.

Οι σπόροι έπεφταν μπροστά στα μάτια μας, αλλά μετά από τον τριαντάχρονο σοδομισμό από τη μετεμφυλιακή Δεξιά, όλα έμοιαζαν προτιμότερα.

Οπότε, “η Ελλάδα στους Έλληνες”, που διαβάστηκε όπως βόλευε τον καθέναν (γεια σου ρε ΛεΠεν), “το όνομά μας είναι η ψυχή μας”, όταν κατέβαιναν Μελίνες και σια για το Μακεδονικό στους δρόμους, δίπλα στο παπαδαριό και τον Σαμαρά για να πέσει ο Μητσοτάκης και να πάει η ψηφιοποίηση του ΟΤΕ στη Ζήμενς, η “ισχυρή Ελλάδα” του 2004, με τη Γαλάζια Στρατιά να προσφέρει εθνική συγκίνηση σε ζωντανή σύνδεση από τα γήπεδα της Εθνικής Ελλάδος (αλλά όχι από τα μαχαιρώματα Αλβανών) και άλλα, μικρά-μικρά καθημερινά. Και δεν έχω αγγίξει καν τον κωστοπουλισμό.

Είδα και τα “Κορίτσια της Χρυσής Αυγής”. Κι η μάνα του Ηλιόπουλου (εκείνου με το τατού Ζιγκ Χάιλ, που το έκανε “επειδή του άρεσε η γραμματοσειρά”), πασόκα που “αγωνίστηκε για το κόμμα” ήταν.

Ναι, τα ναζίδια κατάγονται από τον κατοχικό δωσιλογισμό και τα βάθη της εμφυλιακής μαυρίλας και τραβάνε κόσμο από εκεί. Έλα ντε όμως που αυτή η πολιτισμική μετάλλαξη α λα ΠΑΣΟΚ τους πρόσφερε φρεσκοτηγανισμένα μυαλά, έτοιμα για το μίσος και τη μισαλλοδοξία.