Τον Αύγουστο του 1979 δεν ήμανε στη Νέα Υόρκη για να δω τους Talking Heads αλλά κάποιος άλλος ήτανε, με κάμερες, και το κατέγραψε. Έχει δύναμη η μουσική, ξυπνά τώρα τα φαντάσματα των Αυγούστων που ζήσαμε, κι αυτών που δεν ζήσαμε, και μας στοιχειώνουν. Το είδωλον του νέου σώματός μου είναι επίμονο, όταν το τσιγκλίσεις.

Δεν είναι όλοι οι Αύγουστοι ίδιοι. Άλλοτε στην παραλία, ή σε άλλη παραλία, άλλοτε στην πόλη, άλλοτε σε ξένες πόλεις, άλλοτε με παρέα, άλλοτε κατάμονος. Ούτε και όλα τα φαντάσματα είναι ίδια, φυσικά. Πλάσματα της φαντασίας είναι, και από δαύτην έχουμε μπόλικη, σχεδόν όση και αναμνήσεις.

Τα συνήθισα πια τα φαντάσματα, κι ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν αυτό σημαίνει πως είμαι αφροΐσκιωτος ή απλώς βλαμμένος. Κι αν στη φαντασία μου συνωστίζονται άνθρωποι που πεθάναν ή που είναι για μένα χαμένοι σαν τους πεθαμένους, με συνέφερε (όπως πάντα) ο Reiser: στα γαλλικά, phantasmes είναι οι φαντασιώσεις. Και από αυτές έχουμε.

Είπαμε, δεν είναι όλα τα φαντάσματα ίδια.