H Marisol Maldonado- Thomas, που παίζει στο videoclip του Smooth, δύσκολο να είναι your Spanish Harlem Mona Lisa αφού γεννήθηκε στο Queens. Aλλά της έτυχαν επαγγελματίες στο συνεργείο, σαν τον Marcus Raboy και την απογείωσαν. Πάντως, στο πλάνο πριν σηκώσει τα χέρια ο Σαντάνας αφήνοντας την κιθάρα να αιωρείται, τραυλό εργαλείο, στα σπλάγχνα του, η θεά του προγναθικού τζερτζελέ, κατεβαίνει να χορέψει στο δρόμο με γόβες. Λάθος.

Κάθε πρωί σχεδόν, βάζω το smooth να παίζει και χαζεύω τη γυναίκα στο παράθυρο. Δικαίως αγαπήθηκε τόσο το κλιπάκι στη στροφή του αιώνα. Αν το τραγουδούσε ο Rea, oπως το Auberge, θα ήταν το τέρμα της εξερευνητικής ζωής μου. Αλλά είναι γεμάτο λατίνους και αλλόχρωμους,σε ένα υλικό δρόμου,δρόμου που έχει σκουπιδάκια και μάλιστα ασάρωτα, πώς πρωτοείδαμε στο διαστημόπλοιο του Solaris του Ταρκόφσκι, και μετά, σε αφθονία στον Landis .

Tώρα βγαίνει αράπης λευκός θάνατος από την κούρσα, με προικισμένη αφανή μαλαπέρδα και του κουνιέται μια κωλαριστή, εγκαινιάζοντας τον Καρντασιανισμό. Κι εκείνη, στο παράθυρο. Με τα μάτια γλαρωτά, πανάθεμά με κι αν βλεπει το παραμικρό με τόσον αστιγματισμό και προγναθίζει αγαλματωδώς βολ πλανέ και με ανεμιστήρα.

Γυναίκες που δεν υπάρχουν, μαλάκα μου. Πονάνε και αισθάνονται, αλλά στην πράξη γελάνε, χασκογελάνε συνεχώς. Μόνο να γελάνε θέλουν, να φεύγει ο διάλογος ωσάν κέρματα  χυμένα από γεμάτη τσέπη ιερόσυλου που βούτηξε παγκάρι. Αλλά όταν γελάνε, είναι ζωντανές και θέλουν τύπους σαν κι εσένα, Τσιτσάνη μου διότι στη διασταύρωση Λαγκαδά με Μοναστηρίου, βρίσκεται ο Κερκύρας ο γερμανοτσολιάς μέσα στα γαίματα, ο αφεντικός σου, αν θυμάσαι φυσιογνωμίες.

Make it real or else forget about it, επιμένω. Κι ας γελάει όσο θέλει, με τις ρέπλικές της. Δεν φταίει αυτή. Η φαντασία μου τα φταίει.