Εν αρχή ήσαν οι Zero7, δυο βρετανοί μηχανικοί ήχου που βαρέθηκαν να δουλεύουν για άλλους και συνέπηξαν συγκρότημα με τη βοήθεια συνεργατών, όπως την Sophie Barker αλλά και τη Sia Furler, που μετά έγινε διάσημη και πούλησε κάτι δισεκατομμύρια τραγούδια.

Στο μακρυνό 2001, oi  Zero7 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, το Simple Things, που πήρε βραβεία κι έκανε διάφορα σουξέ. Ανάμεσα στα άλλα χαλαρά και τάχα-μου αποστασιοποιημένα lounge καψουροτράγουδα, ήταν και το «Destiny» (ουδεμία σχέση με το «Πεπρωμένο» των Καραμπεσίνη-Βοσκόπουλου), που το έγραψαν μαζί με τις τραγουδίστριες. Η μουσική είναι μάλλον των μηχανικών, αλλά οι στίχοι  μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον της Sia:

I lie awake
I’ve gone to ground
I’m watching porn
In my hotel dressing gown
Now I dream of you
But I still believe
There’s only enough for one in this
Lonely hotel suite

The journey’s long
And it feels so bad
I’m thinking back to the last day we had.
Old moon fades into the new
Soon I know I’ll be back with you
I’m nearly with you
I’m nearly with you

When I’m weak I draw strength from you
And when you’re lost I know how to change your mood
And when I’m down you breathe life over me
Even though we’re miles apart we are each other’s destiny

Εντάξει, εδώ και αιώνες δεν υπάρχει πρωτοτυπία στα συναισθήματα στα καψουροτράγουδα, παρά μόνον σε κάποιες έννοιες και λέξεις που χαρακτηρίζουν την εποχή τους.  Εδώ έχει περισσότερο ενδιαφέρον ο ιδιάζων τρόπος που η Sia τραγουδάει τα κουπλέ και ο εντελώς διαφορετικός τρόπος που η Barker τραγουδάει τα ρεφρέν, το μείγμα και και το μουσικό χαλί για την αναμέτρηση των δύο στυλ.

Ενδιαφέρον έχει και η οπτικοακουστική εξέλιξη της ερμηνείας μέσα στο χρόνο. Σε μια πρώτη ζωντανή εμφάνιση στην τηλεόραση, η αμηχανία και η έλλειψη χημείας των μελών είναι οδυνηρά αισθητή.

Τον επόμενο χρόνο, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αισθητά, οι τραγουδίστριες σχεδόν συνεργάζονται, αλλά η διαπάλη των στυλ καλά κρατεί:

Δυο χρόνια αργότερα, στο διάσημο φεστιβάλ του Glastonbury, η Sophie Barker είναι εξαφανισμένη κι έχει αντικατασταθεί από μια συμπαθή άχρωμη τραγουδίστρια που αφήνει τη Sia να κάνει παιχνίδι, δικό της είναι το τραγούδι άλλωστε.

Η Barker δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο. Οκτώ χρόνια μετά, ερμηνεύει μόνη το τραγούδι, έχοντας αντικαταστήσει το συγκρότημα, τα πλήκτρα και τα μπλιμπλίκια με μια κιθάρα κι ένα βιολί ― και τη Sia με την αφεντιά της.

Αλλά ούτε κι η Sia δεν ησύχασε. Έχοντας εγκαταλείψει το συγκρότημα, τον επόμενο χρόνο ερμηνεύει μόνη της το τραγούδι, με συνοδεία κομπάρσων.

Ποια εκτέλεση είναι η καλύτερη; Μα… αυτή που σας αρέσει, ντε. Ο σκοπός ήταν να τις ακούσουμε για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το τραγούδι κι οι άνθρωποι. Αλλά μπορεί κι αυτά να μην έχουν σημασία, τελικά, διότι, όπως είπε και ο αρχαίος φιλόσοφος, όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία και κάποιος παίζει τη δική σου την ψυχή.