Η μεσημεριανή μπόρα με έπιασε με τη μηχανή στην Ακαδημίας, και βρήκα ένα φιλόξενο υπόστεγο για να χωθώ ώσπου να περάσει. Πολύ συχνά βρέχει τα τελευταία χρόνια, αναλογίστηκα, κι αναρωτήθηκα αν αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός χωρισμού του 1933 που μας έδωσε το «Stormy Weather», ένα από τα γνωστότερα και δημοφιλέστερα τραγούδια του εικοστού αιώνα. (Προσωπικά, το προτιμώ ως θεωρία από την πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της κάποια στιγμή στο Πεκίνο!)

Το έχουν ερμηνεύσει τόσοι και τόσοι (και τόσο καλά) από την πρώτη γραμμοφώνησή του, που είναι μάταιο να κάνω μια έστω ενδεικτική παράθεση, θα έπεφτε ο σέρβερ. Οπότε θα αρκεστώ σε δύο σχετικά πρόσφατες εκτελέσεις, η μία από έναν φάλτσο σκατόγερο που ξέρει τα τραγούδια καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον εν ζωή καλλιτέχνη.

Η άλλη είναι από μια καθόλου φάλτσα μουσικό, που δίνει τη δική της ερμηνεία και πάντα ψάχνω αιτία κι αφορμή για να ποστάρω τραγούδια της.

Αυτή η συλλογή τραγουδιών που κυκλοφόρησε το 2000 ήταν εξαιρετική, καθώς η Τζόνι Μίτσελ ερμήνευσε κλασικά τζαζ τραγούδια  (και δύο δικά της!) με συνοδεία ορχήστρας. Το θέμα ήταν όμως η επιλογή των τραγουδιών και η σειρά τους, καθώς μέσα από αυτά ιχνηλατούσε την εξέλιξη μιας σχέσης, από την αρχική μεθυστική φάση ως τη βαριά φιλοσοφία του τέλους (και την πιθανότητα επανάληψης ―αδιόρθωτη γαρ).

Μετά η βροχή σταμάτησε, έβαλα ξανά το κράνος κι έφυγα. Έτσι γίνεται συνήθως, κάποια στιγμή σταματάει να βρέχει. Για οποιονδήποτε λόγο.