Τα κορίτσια που παρέλασαν στον ρυθμό των Monty Python έκαναν μια συνειδητή παρέμβαση, μια πολιτική διαμαρτυρία και μαζί ένα δρώμενο-φάρσα. Έτσι, οι κραυγές για ασυδοσία, τους καθηγητές και τους γονείς που δεν τις κηδεμόνευσαν επαρκώς είναι εκτός τόπου και χρόνου. Τα κορίτσια, αντί να κάνουν πορεία ή να σηκώσουν πανώ, διάλεξαν αυτό τον τρόπο για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην παρέλαση, να χλευάσουν τον καθωσπρεπισμό και διάφορα άλλα (θα τα μάθουμε πιο συγκεκριμένα, αν μιλήσουν και οι ίδιες). Δεν είμαστε ασφαλώς υποχρεωμένοι να συμφωνούμε (ούτε και να διαφωνούμε, βέβαια) όλοι, αλλά μπορούμε να ορίσουμε μια βάση συζήτησης. Είναι σαφές λοιπόν για μένα ότι η παρέλαση αλά Ministry of Silly Walks εντάσσεται σε μια μακρά παράδοση όπου ανήκουν λ.χ. και οι συναυλίες “κλασικής μουσικής” των ντανταϊστών (που χτυπάγαν κατσαρόλες και γρατζουνάγαν μαχαιροπίρουνα, εξαγριώνοντας την καλή κοινωνία της Γενεύης τον Μεσοπόλεμο), τα –διόλου πολιτικώς ορθά– σκετς των Μόντυ Πάιθονς (βλ. το ποντικοόργανο, με έναν παράφρονα που βαράει ποντίκια κι αυτά σκούζουν κι έτσι δίνει… συναυλία) και πολλά άλλα.
Προσωπικά βρίσκω τον τρόπο τους εξαιρετικά ευρηματικό. Και θαυμάζω και την οργάνωσή τους (χρειάζεται να βρεις στολές, σημαία, να παραφυλάς να μπεις στην παρέλαση την κατάλληλη στιγμή) και το θάρρος τους. Δεν είναι καθόλου απλό να διακωμωδήσεις έτσι τα εθνικά και τα όσια μπροστά σε δημάρχους, μητροπολίτες και επισήμους. Φυσικά είναι πράξη προκλητική, χλευαστική και ιερόσυλη, αλλά από σπόντα· συνειδητά. Κι όταν εμπνέεσαι από τους Μόντυ Πάιθονς τι θα θέλαμε, να φιλήσουν ευσεβώς το χέρι του μητροπολίτη ή του τοπικού παράγοντα Χάρη Τομπούλογλου; Και είμαστε σίγουροι ότι εμείς θα το προτιμούσαμε; Εγώ πάντως όχι.
