Ο θάνατος του Γιάννη Σπανού τον επανέφερε, νεκρό πλέον, στο προσκήνιο, και για λίγες μέρες ακούσαμε μαζεμένα όσα τραγούδια του δεν είχαμε ακούσει ολόκληρη τη χρονιά. Αυτό δεν ήταν διόλου κακό: πρώτα γιατί ακούγοντας τα τραγούδια του Σπανού θυμόμαστε ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, κι ύστερα γιατί είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο επιδραστικός συνθέτης ήταν (μεταξύ πολλών άλλων) ο μακαρίτης, αφού ο καθένας μας που διέθετε πληκτρολόγιο και σύνδεση στο ίντερνετ δημοσιοποίησε τη σχέση του με τα τραγούδια του.

Μεταξύ πολλών άλλων, στέκομαι στο τραγούδι του Σπανού «Κι αν σ’ αγαπώ δε σ’ ορίζω» που άκουσα στο ραδιόφωνο στη δευτέρα δημοτικού και το ξανασυνάντησα πολλές φορές στη ζωή μου έκτοτε. Ήταν σε στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου (κάποτε πρέπει να μιλήσουμε και για τον στιχουργό Παπαστεφάνου), και σε πρώτη ερμηνεία Καίτης Χωματά. Θυμάμαι να το συζητάμε με (ποιον άλλον;) τον Τάσο Φαληρέα, όταν κάναμε μαζί εκπομπή στον Top FM, που ήταν ουσιαστικά μια masterclass διαρκείας του Τάσου γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τους δημιουργούς του, κι εγώ να θαυμάζω το πάντρεμα μουσικής, στίχων και ερμηνείας.

Κι αν σ’ αγαπώ δε σ’ ορίζω, μήτε κι ελπίζω να γιατρευτώ. Παραμένει αληθινό το τραγούδι, κι ας το έχει ερμηνεύσει και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Αυτή άλλωστε είναι η πραγματική δοκιμασία ενός τραγουδιού, το μουσικό litmus test: αν επιζήσει της ερμηνείας της Πρωτοψάλτη και στέκει ακόμα, τότε είναι προορισμένο για την αιωνιότητα.