[Os Mutantes: “Ave, Lúcifer”, άλμπουμ: “A Divina Comédia ou Ando Meio Desligado”, 1970]

Μια μικρή ανασκόπηση του τρόπου με τον οποίο φτάνεις να εκλέγεις έναν καραμπινάτο (pun intended) ακροδεξιό που -κλασικό σετάκι- λατρεύει την τρέχουσα ληστρική εκδοχή της “ελεύθερης οικονομίας”.

Δεν είναι πρωτότυπη αυτή η αφήγηση: παρόμοιοι χειρισμοί οδήγησαν τόσο στην εκλογή Τραμπ όσο και στο Μπρέξιτ. Απλώς, σε αυτή την περίπτωση, δεν έχεις τόσο όμορφη θεσμική βιτρίνα και τα πράγματα είναι πολύ, πάρα πολύ ωμά.

Πάμε λοιπόν. Σε μια πολύ πλούσια χώρα με έντονες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, η διαφθορά οργιάζει. Σε πολιτικό επίπεδο, οι βουλευτές δεν διστάζουν να αλλάξουν κόμμα και θέσεις ανά πάσα στιγμή, αναλόγως πώς ξύπνησαν το πρωί (ενίοτε, και με έναν κίτρινο φάκελο γεμάτο μετρητά στο προσκεφάλι τους).

Κάποια στιγμή, ο μονίμως αγόμενος και φερόμενος λαουτζίκος ανεβάζει στην εξουσία ένα αριστερό κόμμα, μετά από μια μείζονα οικονομική κρίση, έχοντας μπουχτίσει από την εναλλαγή διάφορων -και καλά “αντίπαλων” μεταξύ τους- εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, η οποία δεν παύει, κρίση-ξεκρίση, να βλέπει το πορτοφόλι της να παχαίνει.

Το “αριστερό” κόμμα πολύ σύντομα αποδεικνύεται έξτρα πραγματιστικό και συμβιβαστικό, προκειμένου τόσο να διατηρήσει τη διακυβέρνηση όσο, όμως, και να βάλει μπροστά κάποια μέτρα ανακούφισης του λαουτζίκου.

Οι πολύ αριστεροί ξενερώνουν, η πολιτική ατζέντα νερώνει, η “εξ αριστερών” εναρμόνιση με την παγκόσμια τάξη προχωράει μια χαρά, αλλά μια χαρά προχωρούν και αρκετά μέτρα άμβλυνσης των βάρβαρων κοινωνικών ανισοτήτων.

Στο μεταξύ, οι πρώην, οι Δυνατοί, οι άρχοντες, λυσσάνε, γιατί η κουτάλα δεν βρίσκεται πια αποκλειστικά στα χέρια τους. Τα φίλα προσκείμενα σε αυτούς ΜΜΕ ξερνάνε κάθε μέρα χολή, αλλά νταξ, ο λαουτζίκος, κάπως ανακουφισμένος, επιμένει στην επιλογή του και συνεχίζει να βγάζει προέδρους από το ίδιο κόμμα.

Ώσπου ξεκινά μια συντονισμένη εισαγγελική έρευνα για την πιο σάπια και λαδιάρικη εταιρεία που, μεταξύ άλλων, τα έχωνε σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς. Βεβαίως, σε πολιτικό/ποινικό επίπεδο, μόνο το “αριστερό” κόμμα την πληρώνει: πρώτα καθαιρείται η εν ενεργεία πρόεδρός του, χωρίς οριστικές αποδείξεις, και αντικαθίσταται από έναν συντηρητικό ο οποίος ήταν χοντρά εμπλεγμένος, και πολιτικά και προσωπικά, στο σκάνδαλο.

Στη συνέχεια, ο πρώην “αριστερός” πρόεδρος, που κατεβαίνει ξανά στις εκλογές ως φαβορί, καταδικάζεται σε σκληρή φυλάκιση και του στερείται η υποψηφιότητα, για μια βίλα, της οποίας του είχε παραχωρηθεί μόνο η χρήση, μετριέται όμως σαν να είχε λάβει την κυριότητά της ως μπαξίσι.

Κοντολογίς, η “αριστερή” διαφθορά συνίστατο στην αποδοχή ενισχύσεων για το κόμμα και μερικών παιχνιδιών καλοπέρασης – και κόστισε δύο προέδρους. Η διαφθορά του συστημικού μπλοκ σήμαινε σακούλες με μετρητά, υπεράκτιες εταιρείες, προσωπικούς και πολιτικούς χρηματισμούς, αλλά ούτε (πολιτικό) ρουθούνι δεν άνοιξε.

Αποδυναμωμένο από τον αρχηγό του και ψιλοδιωκόμενο στις προεκλογικές εκδηλώσεις του, το “αριστερό” κόμμα ασθμαίνει. Ταυτόχρονα, οι εκπρόσωποι του συστημικού μπλοκ ψιλοβυθίζονται μπροστά σε έναν ορμητικό υπερσυντηρητικό οπλόκαυλο, λευκό και ρατσιστή υποψήφιο, που επικαλείται τον θεό σε κάθε του ομιλία, καταδικάζει τις εκτρώσεις και γουστάρει τη (ματωμένη) εποχή της δικτατορίας – και βεβαίως υιοθετεί πλήρως τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ατζέντα.

Αυτός δεν ενοχλεί τις παραδοσιακές συντηρητικές δυνάμεις, τουναντίον – αφού ο λαουτζίκος μάς έχει σιχαθεί, ας πάει με τον χουνταίο νομίζοντας ότι θα φέρει σταθερότητα, νόμον και τάξιν. Δε πα’ να πυροβολάει μαύρους και διαφωνούντες στον δρόμο, ευτυχώς γλιτώσαμε από τους απλυταραίους.

Διακρίνω ένα μοτιβάκι εδώ. Όταν δεν καταλαβαίνεις ότι στην πολιτική, και ιδίως σε αυτή την παγκόσμια συγκυρία, το μη χείρον είναι βέλτιστον, κερδίζεις δωράκι λυσσασμένους ακροδεξιούς.

Αυτά.