Ακούω ξανά και ξανά τον δεύτερο δίσκο των Ντάντι Ουόρχολς, και σιχτιρίζω γιατί α. είναι ο καλύτερός τους, με διαφορά, β. είχε πιάσει (και διαμορφώσει, για εμένα) ακριβώς το πνεύμα της εποχής του, δηλ. καλοκαίρι 1997, δηλ. είκοσι χρόνια και κάτι ψιλά. Διπλοσιχτιρίζω και το ξανακούω σε έναν φαύλο κύκλο που θα κρατήσει όσο κρατάει η μπαταρία. Πάμε μαέστρο.