ΔΙΚΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

Νά πώς εμορφωνόνταν οι παλιότεροι Αθηναίοι,

όταν εγώ δασκάλευα μ’ επιτυχία  το δίκιο

κ’ η αρετή βασίλευε παντού στην πολιτεία.

Μικρό παιδί δεν άκουγες να κάνει γρυ. Στο δρόμο

όλα τα γειτονόπαιδα πηγαίνανε με τάξη

στο σπίτι του κιθαριστή γυμνά και με τα χιόνια.

Και πρώτα τους εμάθαινεν  (αυτά καθόνταν χάμου

και δεν μαζεύαν τα μεριά) τα ονομαστά τραγούδια.

«Γειά σου, Παλλάδα ασίκισσα και καστροπολεμίστρα»

ή «λύρα, βγάλε τη φωνή τη μακριαντιλαλούσα»

κι αυτά με κείνη την παλιά προγονική αρμονία.

Κι άμα κανένας έπαιζε κάποιο προστυχοτράγουδο

ή κι έκανε τσακίσματα ζόρικα σαν του Φρύνη

έτρωγε ξύλο μπόλικο, που ατίμαζε τις Μούσες.

Αριστοφάνους Νεφέλαι 961-971, μετάφραση Κώστα Βάρναλη