Θα σας πω ένα μυστικό.

Μέσα στα κλαρίνα των τωρινών πανηγυριών της Φθιώτιδας, κατοικούν Βουρκόλακες (βούρκος και λάκος).

Βουρδούλακες που μετατρέπουν τους οργανοπαίχτες αλλά κυρίως τους άντρες τραγουδιστές σε βρουκολάκους.

Γι αυτό η αλληλουχία απ’ τις νότες παράγουν μια πένθιμη μουσική ψυχρή και σκοτωμένη. Αν παρατηρήσετε, κανένα τραγούδι δεν είναι εύθυμο, όσο και αν προσπαθούν οι στίχοι. Όλα τα τραγούδια είναι ένα ατέλειωτο γοτθικό μοιρολόι με νεκρικό αρμόνιο Φαρφίσα σαν τις φαβορίτες του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και δεν έχουν να κάνουν φυσικά με δημοτική μουσική. Επίσης, το βάθος και το έκο που ακούτε στον ήχο, δεν είναι από την κονσόλα. Είναι απ τους βρυκόλακες (βρύα και λάκος).