Ξαναγυρίζοντας εκεί που ήμουν και φωτογράφισα εχθές το βράδυ τα πάντα ήσαν διαφορετικά. Μια άλλη φωτογραφία. Είχα όμως την αίσθηση πως φωτογράφιζα κάτι στην Αμερική του Βορρά όπως και εχθές το βράδυ. Σιγά σιγά παίρνει σχήμα η εικόνα του πράγματος μέσα μου.

Μου έγραψε ο Αντώνης για το επτάστερο Μεταξά ως φάρμακο του κρύου και ο συνειρμός που έκανα ήταν ο θείος… ο Μανώλης Μικέλης (το παρατσούκλι του ήταν… ο θείος) που κάθε βράδυ κατέβαζε μισό με ένα μπουκάλι Dewars με πάγο παίζοντας για τους θαμώνες του Act One κι εγώ προσπαθούσα να καταλάβω πως ένας πιανίστας που είχε παίξει με τον Όσκαρ Πήτερσον και τον Τετέ Μοντολιού είχε γυρίσει στην Ελλάδα, κατάλαβα κάποια στιγμή, αλλά δεν έχουν σημασία εδώ οι ήττες και οι τραγωδίες που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Κράτησα την διαφορά εκείνων των ημερών, αφού με έκανε να αγαπήσω τα στάνταρντς με τα απλά, αφελή και συνάμα αισθηματικά λόγια τους. Όπως μου είπε και μια φίλη «Όταν αποκάμνεις, τραβήξου λίγο πίσω, και πιες ένα (γλυκό) φλυτζάνι τσάϊ.»

Έβαλα ένα κονιάκ, το χιόνι έπιασε να λιώνει!

Skies above can’t be stormy
Since that moment of bliss, that thrilling kiss
(It’s heaven when you find romance on your menu)
What a difference a day made
And the difference is you