Είναι μια εβδομάδα από τότε που δημοσιεύτηκε η είδηση και το σκίτσο για τον δεκατετράχρονο από το Μαλί που δίπλωσε προσεκτικά τον έλεγχό του, τον έραψε στην τσέπη του και μετά πνίγηκε στη θάλασσα προσπαθώντας να περάσει στην Ιταλία. Una perla rara, λέει το χταπόδι. Those are pearls that were his eyes, έγραψε ο Shakespeare (και αντέγραψε ο T.S. Eliot).

Φωτογραφίες του πνιγμένου δεν είδαμε, και πάντως δεν συνηθίζουν να δημοσιεύονται εικόνες πτωμάτων, ο κόσμος προτιμάει τα σκίτσα. Δεν θέλουμε να βλέπουμε νεκρά παιδιά, δεν θέλουμε να βλέπουμε νεκρούς γέρους, δεν θελουμε να βλέπουμε νεκρούς, γενικώς. Ηuman kind cannot bear very much reality, έγραψε πάλι ο T.S. Eliot. Η πραγματικότητα είναι πιο διαχειρίσιμη με όρους κόμικς. Ντίσνεϊ, Μάρβελ, και τα συναφή. Υπερήρωες και υπερηρωίδες, παιδιά απέθαντα στο βυθό και στον αγέρα, ροζ μονόκεροι σε απέραντα χωράφια με στρας και ουράνια τόξα να βγαίνουν από τα καπούλια τους.

Πρέπει επειγόντως να αποφασίσουμε αν κόσμος είναι της Ντίσνεϊ ή του Έλιοτ, αν είναι των ζωντανών ή των αποθαμένων, αν είναι ο δικός τους ή ο δικός μας, ή τίποτα από όλα αυτά. Αν υποθέσουμε ότι ξέρουμε ποιοι είμαστε εμείς.

Υστερόγραφο, μια μέρα αργότερα: