Πρωτοχρονιά του 1965, η γελοιογραφία του Φωκίωνα Δημητριάδη, που ανέσυρε με ακριβή σχολιασμό ο Σαραντάκος το 2015, ιστορεί τα απόνερα από επιστολή του αυτοεξόριστου Καραμανλή που προσπαθεί να βάλει τάξη στο κόμμα που εγκατέλειψε, αλλά δεν παύει να επηρεάζει.
Ρεβεγιόν της ΕΡΕ, τέσσερα τραπέζια όπου παρατίθενται προς βρώσιν τρία ταψιά, κρέας με πατάτες, όπου ο Καραμανλής τρώει τον εαυτό του, ο ζωντανός, αν και ψημμένος Παναγιώτης Κανελλόπουλος διεκδικείται από τον Ροδόπουλο-Μοχλό (αδελφό του Καραγάτση) και τον Πιπινέλη, ενώ τον Τσάτσο πηρουνιάζουν δύο «απατεώνες- ιδιαίτεροί του». Δεν ξέρω, δεν έψαξα ποιους θεωρεί η κυβέρνηση απατεώνες, αλλά διατρέχοντας το σωζόμενο αρχείο Τσάτσου, μπορεί να σχετίζονται είτε με το Μον Παρνές, είτε με αργόμισθους της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ή με την φτιάξη της ΔΕΗ. Το τελευταίο τραπέζι δεν έχει φαγητό. Νήστις περιμένει ο Κανελλόπουλος, με τον Μαρκεζίνη κάτω από το τραπεζομάντιλο, να του προκύψει κάνα κόκκαλο. Δίπλα του ο Αβέρωφ υπό μορφή βιβλίου του, τρώει τα «Σονέτα» του Κανελόπουλου, ενώ οι Παπαληγούρας και Τσάτσος, ως μάγκες των τριόδων, οργανώνουν γατορνιθομαχία, βάζοντας τα ζωντανά που τους συνοδεύουν, να πολεμήσουν ματαξύ τους.
Να σημειωθεί ότι πρωτοχρονιά του 1965, κυβερνάει ο Γεώργιος Παπανδρέου, αναμένουν τα Ιουλιανά, αλλά ο φιλοκυβερνητικός τύπος αμύνεται στην καταστροφολογία της ΕΡΕ που προεδρεύει ο Κανελλόπουλος, διογκώνοντας την επιστολή Καραμανλή, πολύ χειρότερα, απ΄όσο, 53 χρόνια αργότερα, θα πράττουν οι Συριζανέλ εναντίον των εναντίων.
Τα «σονέτα» του Κανελόπουλου θυμήθηκα, όπως και άλλες φορές, για να παραφράσω το πιο εμβληματικό τους ποίημα (σύμφωνοι, παίζει και ο στίχος «θα κάνω πρώτος το στερνό μου βήμα») για να πειράξω τις προθέσεις του Ζουράρι στην πιθανή εξέλιξη της «Πυρικαύστου» του.
Νικήθηκε. Ο Θρύλος τράκος ένας,
Από Άρη και Καμμένο ζημιά άλλη.
Οι νικημένοι, τάχα, είναι όλοι τους μεγάλοι;
Ω, δεν μπορεί να νικηθεί ο καθένας!
Χρειάζεται τέχνη δικέφαλη μεγάλη
Και να τον βλέπει ο Ιβάν με κανοκιάλι.
Νικήθηκε. Ο Θρύλος τράκος ένας,
Από Άρη και Καμμένο ζημιά άλλη.
Δεν χρειάζεται να κάνω νιανιά την ιδέα μου. Κάθε ομαδικό σιχτίρι, προκαλεί έλξη και άπωση. Και η οργή Άρη και Λεμπιακού, αποκλείεται να μη φέρει συμπάθεια στον συμπαθούντα λαό του ΠΑΟΚ, τον οποίον κυβερνά ο Σαββίδης. Όπερ έδει δείξαι, και φιλοσοφήσατε, περικαλώ για την πχοιότητα του ξεκατινιάσματος που θεωρείται, επί αμέτρητες δεκαετίες, το απαύγασμα της ζωντάνιας του κοινοβουλευτικού μας βίου.
Τώρα, η υπόθεση αφορά τους Ανέλους, και την έξαψη περί το νέο Μακεδονικό, που σχετίζεται, ωσάν τις πατάτες στα ταψιά, με τους ανέμους που φυσούν στην πτωχομάνα, καθώς οι μπαγιάτηδες κυκλώνονται από Λεβέντη, συλλαλητήρια, την τοπική δύναμη της Ανέλας, τις συμπάθειες με τη Χρυσή Αυγή και άλλα χαριτόβρυτα, άσχετα και (στο βάθος) τρομακτικά. Αρκεί η Πυρίκαυστος να θεσπιστεί ως κίνηση, μέσα στα αποκαΐδια της Πόλης του Δειλινού, που έχει απομείνει (προς γνώσιν σας) χωρίς μήτε ένα πασατζίδικο.
