Greek, Black and Proud
26-06-2019

Είμαι πολύ περήφανος σήμερα.

Ως (λευκός) αράπης Έλληνας είδα έναν (μαύρο) αδελφό μου να ανέρχεται.

Ελληνικός δεν σημαίνει σημαιούλες, περικεφαλαίες, τσολιαδάκια, παρελάσεις, σύνορα, χωροφυλάκοι, αίμα, μίσος, DNA.

Ελληνικός σημαίνει συμμετοχή σε μια γλώσσα και σε μια παιδεία (κουλτούρα την αποκαλούμε πλέον) που θεμελιακά συστατικά της είναι η συμπερίληψη και όχι ο αποκλεισμός, το κυνήγι της αρετής και όχι του πλούτου, η εν δήμω ισότητα και όχι η εν ιδιωτεία ανισότητα, η παγκοσμιότητα μέσα από την τοπικότητα και όχι η επιβολή της τοπικότητας ως παγκοσμιότητας.

Σήμερα εξέχει ένας ελληνονιγηριανός αδελφός. Και όχι μόνο για το επίτευγμα, αλλά -εκεί είναι η μεγάλη περηφάνεια- και για το ήθος της ταπεινότητας και της ανοιχτής καρδιάς, και μάλιστα μέσα στο επίκεντρο του τσίρκου της εγωπάθειας που είναι η διασημότητα.

Ένας ελληνονιγηριανός αδελφός: το ίδιο ακριβώς πράγμα με έναν ελληνοαρβανίτη, ελληνόβλαχο, ελληνοπόντιο, ελληνοκύπριο, ελληνοαιγυπτιώτη, ελληνομικρασιάτη, όπως όλοι μας, απόγονοι των κάποτε προσήλυτων σε αυτή την παιδεία.

Και το αγόρι από το hood των Σεπολίων στέκεται δίπλα στον μύθο Καρήμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Τον “I’m black and I’m proud” Καρήμ. Και αυτοί είναι οι δύο κορυφαίοι παίκτες που αναδείχθηκαν μέσα από τους Μπακς του Μιλγουώκη.

Δηλαδή τι άλλο θέλω για να είμαι περήφανος;

Και οι δύο φύσεις μου χοροπηδάνε. Στο ένα αυτί βουίζει ο Βαμβακάρης, στο άλλο ο Τζέιμς Μπράουν.

Κάτι που με κάνει να μην ακούω ούτε σκουληκιασμένους εθνικιστές της ρουφιανιάς ούτε άνιωθους διεθνιστές της αερολογίας.

Βιωμένη διαλεκτική, μπίτσεζ!

Υ.Γ.: Και όχι, αυτή την ελευθεριακή, κοινοτιστική κουλτούρα της δημιουργικής σύμμειξης δεν την χαρίζω σε κανένα ναζίδι, σε κανέναν σκατόψυχο νεοβάρβαρο με γαλανόλευκο ιχώρ.