Συνήθιζε να ταξιδεύει πολύ, τα αμορτισέρ του ήταν γενναία το μοτέρ του μούγκριζε ανυπόμονο, όσο και αν άκουγε τις συμβουλές για υπομονή αυτό δεν μπορούσε να περιμένει στο να οδηγήσει τα λάστιχά του να πατήσουν νέες περιπέτειες.

Στο τέλος βρήκε κάτι πιο ακίνητο κι απ’ αυτό το ίδιο για να του διηγείται τις ιστορίες του, ένα δέντρο ήταν ο φίλος του, και αν και μπορούσε ν’ ακούσει την εθνική οδό που ήταν τόσο πολύ κοντά του, αυτό είχε φανάρια μόνο για τα δέντρα τα οποία προστάτευαν το κουρασμένο του χρώμα με τα πεσμένα φύλλα τους.