Από ένα τίποτα (δανείζομαι τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου των εκδόσεων Κόκκινο) κάποιοι άγνωστοι στο Κερατσίνι δημιουργούν αξιοπρέπεια. To στόλισμα  με Χριστουγεννιάτικο στεφάνι μιας πόρτας με σπασμένο το τζάμι και κολλημένο με ταινία, οι φτηνιάρικες καρέκλες εύτακτα τοποθετημένες, ώστε να επιτρέπουν την επικοινωνία με τα μάτια (πρός όψιν), μια γλάστρα της παρηγορίας, οι τοίχοι αποσαθρωμένοι από την υγρασία και εν τέλει οι εύθραυστοι ένοικοι, αποτελoύν έμπρακτη εξωτερίκευση –και άς μην το ξέρουν οι ίδιοι- της θέσης του Heidegger ότι ο άνθρωπος οντολογικά συγκροτείται από μέριμνα.

Είναι η μέριμνα άρνηση της αποδοχής της κενότητας, παρότι η κενότητα βρίσκεται παντού· η πεισματική επιμονή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, παρότι η αξιοπρέπεια βιάζεται παντού^– και η επίμονη απαίτηση από τον εαυτό μας να δίνουμε νόημα στις ενέργειες μας όσο κι αν αυτές είναι πράξεις ρουτίνας, θα μας πεί αργότερα ο Ρόλλο Μέη (του οποίου τα βιβλία  έδωσε ο καλός Θεός και οι καλοί μεταφραστές να μεταφραστούν στα Ελληνικά  τον εικοστό πρώτο αιώνα).

Στο τελευταίο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (κα΄) εμφανίζεται ο Αναστημένος Χριστός στους μαθητές που και πάλι ψαρεύουν χωρίς να μπορούν να πιάσουν τίποτα. Δεν λέει τίποτα πνευματικό, κανένα λόγο ισχύος, απλά ρωτά «έχετε κάτι να φάτε;», και ενώ τους γεμίζει τα δίχτυα με ψάρια, την ώρα που βγαίνουν στην παραλία «βλέπουσιν ἀνθρακιὰν κειμένην καὶ ὀψάριον ἐπικείμενον καὶ ἄρτον» βλέπουν ένα ψαράκι ψημένο στα κάρβουνα και ψωμί.

Ελάτε να πάρετε πρωϊνό τους λέει (δεῦτε ἀριστήσατε), έχει ήδη μεριμνήσει για το φαγητό των τίποτα και από το τίποτα φτιάχνει ανθρώπους για τους οποίους γνωρίζει ποίω θανάτω έμελλον αποθανείν ενώπιον του κόσμου . Για τούτο τον λόγο, την φανερωμένη μέριμνα δηλαδή, και την δωρεά της αξιοπρέπειας, και εμείς οι ραγισμένοι  τίποτα, μπορούμε ίσως να πούμε πως ο Λόγος σάρξ  εγένετο!

Από πού ξεκίνησα;