Η νίκη του Σύριζα το 2015, αποσβόλωσε πολλούς. Κακώς. Όποιος τους κυαλάριζε τουλάχιστον από το 2012, καταλάβαινε πως έπαιζαν σε άχαστο γήπεδο. Η μεγάλη του τέχνη: οικειοποιήθηκε την λαϊκή δυσαρέσκεια αρνούμενος πως υπάρχει ο ίδιος! Θυμάμαι πως έλαβα μέρος, ως Αθηναίος μέτοικος, σε τουλάχιστον πέντε μείζονες εκδηλώσεις, άκρως κομματικές, χωρίς μήτε μια στιγμή να φανταστώ πως με τριγύριζαν συριζαίοι.
Η δεύτερη λαμπρή τακτική, ήταν οι ευφυείς διαδόσεις. Ναι είναι μιας μορφής νέα αριστερά, αλλά χωρις κόκκαλα, μυαλωμένη. Ελέγχεται από νέα στελέχη με λαμπρά βιογραφικά, που σκέπουν τον Αρχηγό (εντάξει, ελέγχουν το κάπως θρασύ του ύφος) και συγκεντρώνουν ένα σωρό ράμματα για τις παλιές προβιές των αντιπάλων τους. Έχουν σχέδιο. Ξέρουν τι τους γίνεται. Κι επιπλέον, ο Σύριζα κατοικείται από πλήθος γυναικών. Μεταξύ πρώτης νεότητας και απεγνωσμένης βιοτής, εκατοντάδες, χιλιάδες δεσποσύνες δούλευαν εθελοντικά πλαισιώνοντας παγκοσμίως άγνωστες καθηγήτριες από συγκεκριμένες δισιπλίνες, ενώ μείζων ήταν και η διαρροή διαφόρων τύπων εκ της Αριστεράς, που έβρισκε λίγον τον Κουβέλη και διέρρεε ομαδικά στο νέο κόμμα.
Βέβαια, το «αμήν» το είπανε πολλοί με την ένωση μιας κλασικά καραμανλοειδούς δεξιάς, υπό τον Πάνο Καμμένο, με το κόμμα των νέων αρματηλατών που εντούτοις συνυπήρξαν χωρίς πολλές τριβές έως τους πρώτους μήνες του 2019. Αυτοί πλαισαιώθηκαν από ένα κύμα γραφικών, ενίοτε ισχυρογνωμόνων που εντέλει κατάφεραν και στοίχειωσαν μέσα στον Σύριζα και σήμερα παραμένουν οι κύριοι φωνακλάδες του.
Κομματικά, αυτό το κόμμα μοίρασε τους άσσους που είχε στα μανίκια με δικαιοσύνη. Αρχικά ξεπήδησε μια γενιά στυγερών και λαμπερών ομοφρόνων, σαν τον κύριο Χαρίτση και άλλους πενήντα ίσως πολύφυλλους κλάδους που απέπνεαν αξιοπιστία και κύρος. Παράλληλα, η επιφάνεια της κυρίας Αχτσιόγλου, που αναμένονταν μελλοντικά δημιουργική, φρέναρε νωρίς επειδή ίσως κρίθηκε πως έπρεπε να πλαισιώσει την προσωπική βιοτεχνία διαστρέβλωσης των πάντων, που προωθούσε ο πρωθυπουργός.
O Σύριζας, κατά ταύτα, δεν είναι παρά ανδρογυνικά χωρισμένος -θα έλεγα τεμαχισμένος. Οι άνδρες του μοιάζουν με καφενόβιους μπαταχτσήδες, οι γυναίκες του είναι νοήμονες σουρπουίτσες με τον πλάστη του ζυμώματος διαθέσιμον στο φιλιατρό, για να επιστρέφουν σύζυγοι και τέκνα στην ωριμότητα. Αν ως κυβέρνηση «έπαιζε» όσο άντεχε το μακεδονικό ζήτημα και δέχονταν όλα τα αμερικάνσκι, αλλά με την μέθοδο Ανδρέα Παπανδρέου, θα ήταν σήμερα το μόνο και το πρώτο μεταμπααθικό κόμμα που θα ελάτρευε ο δήθεν νοήμων δυτικός κόσμος. Αλλά δεν έπαιξε σωστά. Ήθελε άλλην στοχοπροσήλωσιν. Όχι «είστε φασίζοντες χοντροκέφαλοι κι εμείς καπεταναίοι της φακής» αλλά «θα υπογράψουμε ό,τι μας δίδουν, αλλά είναι ψώμματα όλα και μπουχός».
Στην άλλη γωνία του μπουκέτου, από την αυγή του 2016, ένα πολύ αγίνωτο επταμηνίτικο δεν έλεγε να τραβηχτεί με τον εμβυουλκό. Ήταν ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, ουσιαστικά μια παράδοξη υστερική προσέγγιση της κλασικής «κιούπκιοϊ» καραδεξιάς με ιδεοφόρους παλαιοροκάδες και ελληνίζοντες βαφτισμένους στον καρατζαφερισμόν. Ελέγετο Κυριάκος και πλην ειδικής προφοράς με στραβό χείλος εκφέροντας την λέξιν «καλάμπια», άλλο γνώρισμα δεν είχε, πάρεξ το γνωστό της β γενεάς της οικογένειας, να διαθέτουν ακμαία φεμινιστική πτέρυγα. Παραδόξως, ο ηγέτης άρχισε να ζητά εκλογές, έναν παπαγαλισμό που βοήθησε σφόδρα τον Σύριζα και τον βάστηξε κοντά τετραετία στην εξουσία, ενώ ένας παραδοσιακός αναντάμ παπαντάμ καραδεξιεθνάρχης θα δημιουργούσε αύθις μανιαδάκειον ρήγμα μεταξύ Φίλη και Κατρούγκαλου, με άφθονη λαϊκή εξαπάτηση αλληλέγγυας οικονομίας και άλλων περιοδικών εκδόσεων που ήταν πάντοτε φρένα κατά της ασχετωσύνης των συγκινησιακώς αγράμματων νοσταλγών του Πουλιόπουλου.
Η περίοδος έως το 2019 ήταν χαρακτηριστική. Η documentο εκστρατεία, οργανωμένη άριστα, άρχισε να δημιουργεί ραγάδες στους αντιπάλους του Σύριζα, και θα άρπαζε εύκολα τις εκλογές του 2019 ψηφίζοντας με όλα τα πόδια μιας σαρανταποδαρούσας την συνθήκη των Πρεσπών, αλλά ουρλιάζοντας πως οι αμερικάνσκι τα σιχάματα απειλούσαν τη μπατρίδα μας. Χρόνια το ΝΑΤΟ δουλεύει έτσι στα μέρη μας και όλοι σιωπούν ευχαριστημένοι. Αλλά Τσίπρας και Μητσοτάκης, παραδόξως ή κλέβοντας ο ένας τον άλλον, το είδαν «πυρπολημένες προσωπικότητες που διαφέρουν όπως η κοπριά με τα λάχανα» ενώ ακόμη και ο Ραγκούσης ήξερε πως οι δυό τους ήταν παρτιτούρες ο ένας του αλλουνού, απλές υστερικές προσωπικότητες. Η μόνη τους διαφορά: ο Τσίπρας ρέπει προς τον Αλεβιτισμόν, ο Μητσοτάκης ακολουθεί τον Μωσαϊκόν Νόμον γι΄αυτό και ανεβαίνει στα βουνά κάθε φορά που θα λάβει εντολές από τον Κύριο Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Του. Αμφότεροι είναι σαφώς γελοιογραφικές φιγούρες με παιδικόν εσωτερικόν κόσμο, πλαισιωμένοι από το ασθενές φύλο που το παίζει Βεληγκέκας. Κατ΄άλλη εκδοχή, ο ένας είναι Ιζνογκούντ, ο άλλος Χαλίφης. Αλλά ανήκουν σε κοινή πνευματική ιδιοκτησία -έχουν τον ίδιο κειμενογράφο.
Κανένα, απολύτως κανένα κόμμα που ήταν στην εξουσία δεν ήπαθε το πατατράκ του Τσίπρα μέσα σε δύο μηνάκια, από Μάιο σε Ιούλιο, ήτοι να χάσει τόσες εκλογές οπαδικώς, ομαδικώς και χωρίς λόγο. Και κανένας Κυριάκος, μα κανένας αντικαταστάτης του, δεν έχασε τόσο χρόνο υποδυόμενος τον Χένρι Φορντ ή τον Τέσλα. Ό,τι πράττει, θα του βγει ξυνό. Δεν μας πείθει για την οργάνωση που προτείνει και οι βογιάροι του συστήματος περιμένουν ανέκφραστοι, σκοπεύοντας να γελάσουν χαιρέκακα στην εκλογή της ή του προέδρου.
Τελειώνω. Αυτοί που θεωρούν τον δικομματισμό αυτοάνοσο αποτέλεσμα ενός διχασμού, χάνουν βαρβολίνες. Δεν υπάρχουν δύο κόσμοι στην Πολιτική. Διότι πουθενά στον κοσμο δεν υπάρχουν δύο παράλληλες ράγες με την ίδια κατεύθυνση. Απλώς εμείς, οι οπαδοί, ακόμη και οι ανεγνώριστοι, πιστεύουμε πως υπάρχουν. Η κυβέρνηση όμως, θα τραβήξει, μέρα με τη μέρα, αφάνταστα ζόρια. Άσε τι θα συμβεί στην αξιωματική αντιπολίτευση. Στο βάθος οι αρχηγοί του κάθε «κόσμου» δεν επιθυμούσαν να κυβερνήσουν. Ποτέ των ποτών. Και όλη τους η ρητορική, περιορίζεται στο «τι καταλάβατε που περιμένετε να βασιστείτε στις ικανότητές μου;»
Είμαστε ηττημένοι όσο οι ηγέτες μας αρνούνται τον τίτλο του γκεσεμιού και σκύβουν το κεφάλι ωσάν μαστόρια που τα καταθλίβει ο καημός. Κι αν δε μπορούν να χειριστούν τους γείτονες, να δηλώσουν κωλυόμενοι και να ανοίξουν φαλαφελάδικο.
