Τρεις σκόρπιες κι επιγραμματικές σκέψεις:

• Όταν παίζεις πάνω από μια δεκαετία τον Σέλντον, όσο κι αν αυτός όντως εξελίσσεται και για τα μέτρα του ωριμάζει, αρχίζει και καταντά παρά φύση να εξακολουθείς να ντύνεσαι κάθε μέρα στη δουλειά σαν μεγαλομπεμπές. Από μια ηλικία και ύστερα ανάμεσα σε σένα και τον Σέλντον αρχίζει και παρεμβάλλεται με ολοένα και πιο ενοχλητικό τρόπο το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.
• Κράζουν τώρα την Μέριλ Στριπ για τον Γουαινστάιν, ότι ήξερε και κρατούσε το στόμα της κλειστό κλπ. Δεν εξετάζω εδώ πόσο δίκιο έχουν ή δεν έχουν, νομίζω πάντως ότι είναι λίγο σαν καρμικό κρατούμενο ένας άνθρωπος που έχει γνωρίσει τέτοια διαχρονική αναγνώριση και αποθέωση να γνωρίζει τώρα και την κατακραυγή. Όλο αυτό το στάντινγκ οβέισον δεκαετιών συσσωρεύει ταυτόχρονα κι ένα εις βάρος σου άχτι.
• Μετά και το τελευταίο περιστατικό οικογενειακής βίας και σκοτωμών, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι ο κόσμος των ταινιών (και τώρα και του θεατρικού) του Οικονομίδη αποδεικνύεται όχι μεταφορικός αλλά ζοφερά κυριολεκτικός, όχι υπερβολικός αλλά ίσως και συγκρατημένος, όχι παραμορφωτικός αλλά ανυπόφορα προφητικός.