Bells will ring ting-a-ling-a-ling/ Ting-a-ling-a-ling, and you’ll sing, “Vita bella”/ Hearts will play tippy-tippy-tay/ Tippy-tippy-tay, like a gay tarantella

Tα trivia ήτοι τα μασάλια πως ο καθηγητής Ταραντίλης πεθύμησε την οικογένειά του, δεν πέρασε εντέλει στο πόπoλο για έναν απλό λόγο: ήταν ένα ψεμματάκι. Αν ίσχυε, θα ίσχυε και το «ώζε γαρ η οικουμένη» αν όντως συνέβαινε να επιλέξει ο άνθρωπος, πριν κλείσει δίμηνο, πως «σαν τη φαμίλια, δεν έχει». Μόνον εαν ήταν Μητσοτάκης, θα ίσχυε.

Οι καθηγητές πανεπιστημίου ήταν έκπαλαι μια επίζηλη βάση εκτόξευσης προς τον κομματικό βίο, τόσο ζηλευτή ώστε οι καθηγητές ξεχνούσαν την διδακτική τους περίοδο. Στην περίπτωση Ταραντίλη, ήταν μερικά κλικ πιο αναλυτός, παράδοξα εκφραστικός άνευ λόγου, και ιδίως με ένα ιδιόλεκτο ενός ανάλαφρου comedian που κανένας δημοσιογράφος δεν γέλασε εξαιτίας του. Η σύγκριση με τον ψυχρόαιμο, με βλέμμα ιγκουάνα των Γκαλαπάγκος κύριο Πέτσα, ήταν καταλυτική. Ο άνθρωπος όταν ήθελε, έβγαζε παγάκια από το στόμα του και ήταν αυτό που ήθελε ο Μητσοτάκης των πρώτων ημερών: άμεση αντίδραση. Όταν αλλάχτηκε, παραμονή των Φώτων, έδειχνε πως άλλαζε η γενική κυβερνητική πολιτική, κι αυτό αποδείχτηκε εντελώς πρόωρο.

Διότι ο Ταραντίλης είχε για την εκπροσώπηση Τύπου μιαν ιδέα και μιαν άποψη τύπου Ντισραέλι — όχι πάντως Λιβάνη. Και κινούνταν με ελαφρύτερη φωνή, πιο χαρίεις και χωρίς να διαφαίνεται απειλητικό ατσάλι στην βάση των επιχειρημάτων του. Ήταν ακριβώς η τεχνική που οδήγησε τους ομόβαθμούς του της άλλης όχθης να ξεθαρρέψουν και να παρουσιάζουν αντιρρήσεις που συνυπήρχαν με άρθρα εφημερίδων όπως η ΕφΣυν και η Αυγή.

Από τον πρώτο μήνα της αποστολής του, τον είχα συμπεριλάβει στις μελλούμενες αντικαταστάσεις. Τόλμησε να έχει αρχές ακαδημαϊκού εκπροσώπου και έκανε κίνηση αηδίας όταν του πετούσαν καβαλίνες στο τζάμι του, ενώ ο άλλος τις έβαζε στο τζάκι του, ατάραχος. Ο Ταραντίλης δεν κάνει για εκπρόσωπος. Μήτε για υπουργός, μήτε για γραμματέας, μήτε τίποτε. Απεναντίας, θα ήταν ανεκτίμητος ως αναντικατάστατος σατιριστής μιας παρέας πανεπιστημιακών που θα τον θεωρούσε μπαχτσέ έξυπνων σχολίων που προκαλούν αβίαστα γέλια.

Ως προς την αντικαταστάτριά του, η κυρία Πελώνη, όσο θα σέρνεται η υποχρεωτική υποστήριξη της κυρίας Μενδώνη, προβλέπω να αντέξει το βάρος της θέσης. Διότι η αντιπολίτευση δεν τρελάθηκε να επιτεθεί εθιμικά εναντίον της, όσο υπάρχει υπουργός Πολιτισμού, όση και οία έστιν.

Aναρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάποιο μπέρδεμα στις υποθέσεις Μενδώνη ή Κουφοντίνα, το οποίο ο κύριος Ταραντίλης αρνήθηκε ή δυσφόρησε να ξεμπλέξει. Από την άλλη σκέφτομαι πως δεν έχουμε έριδα περί Αρσενιατών ή συκοφαντίες κατά Στουδιτών, ώστε μια αντικατάσταση να φαντάζει απλώς κοσμοϊστορική.

Τέλος πάντων.