4 Απριλίου 2018
9:47 π.μ
Δύο ηλιοκαμένοι άντρες, μαυροφορεμένοι, όπως το επιτάσσει η συνείδηση του μέσου Έλληνα που σκουπίζει οποιαδήποτε λαδιά πάνω στα ρούχα του, παίζουν τάβλι στο μεταμοντέρνο καφένε με ποπ πινελιές στην εσωτερική διακόσμηση και εσανς δήθεν αρ ντεκό κουλτούρας με τραπέζια- μηχανές Σίγκερ, αναπαυτικές καρέκλες φυλακής του σουαρέ της θανατικής ποινής και γλαστράκια με φρέσκο δυόσμο που από το νέφος μοιάζουν με τερατουργήματα της επόμενης σειράς του Netflix, τα οποία θα χτυπάνε με τις μυρωδιές το θυμικό των ανθρώπων κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα δια της όσφρησης και μπολιάζοντας την συλλογική ταυτότητα με ειρηνιστικές ονειρώξεις.
Πιο κάτω η γνωστή παρέα νεοσυνταξιούχων που σπανίως καταλαβαίνω τι λένε. Συνήθως ακούω μασημένους βρυχηθμούς και ζελατίνες από εκφράσεις με μπόλικο μώλωπα αντί για τόνους. Όταν όμως βγάζω άκρη ανάμεσα στα σύμφωνα και τα κροταλίσματα δοντιών, τα τιτιβίσματά τους αφορούν συνήθως την αισχροκέρδεια της λακέρδας και τα τροφαντά οπίσθια της κομμώτριας απέναντι που ποτίζει τις σαρδέλες των ζαρντινιέρων του δήμου με περίσσιο σορολόπ και πόσιμο ούλεν παράγωγο.
Όλα καλά μέχρις εδώ.
Μετά πέφτουμε στην sci-fi αριστουργηματική σκηνοθεσία όπου μιλάμε για τις παγαποντιές των ίδιων, των γειτόνων και επιστεγασματικά όλων για την δικαιοσύνη που απονέμουν πάντα ως σώφρονες και ψύχραιμοι συνδαιτημόνες καρέ μπαρμπουτιού. Όλη αυτή η γκρίνια βέβαια δεν θεωρείται ως κλαψούρισμα για την ζωή και την φαυλότητα του τόπου, αλλά ως έξη γλυκιά που ζυμώνει το φαρμάκια από γενιά σε γενιά.
Το κορίτσι που περνάει με την τσίχλα να φουσκώνει και ξεφουσκώνει στα χειλάκια της καταγγέλει στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου, την αόρατη γραμμή βέβαια του κινητού μαραφετιού, πως ήθελε να του πει και τελικά του είπε κάτι άλλο και τον κοίταξε και αυτή ήταν σίγουρα πως κατάλαβε. Γενικώς, εμείς οι γυναίκας ζούμε άλλη ζωή μέσα μας και άλλη ζωή με αυτά που λέμε απέξω μας και άλλα λέμε και άλλα εννοούμε.
Από πίσω το τραγουδάκι των τίτλων της εκπομπής «Power of Love» σαν μουσική επένδυση σοφτ πορνό διαφημίζει την μεσημεριανή αποχεύτεση εγκεφάλων, ο Πετρετζίκης μας προτείνει μία κρύα κόκα κόλα και το αυτιστικό παιδί που κρύβω μέσα μου χτυπάει ταμπούρλα…
