Σαν να μην είχε αρκετό δράμα το ποδόσφαιρο από μόνο του, ήρθε να προστεθεί και το έξτρα σασπένς και οι έξτρα ανατροπές του VAR. Εγώ Τότεναμ είμαι, αλλά η Σίτι του Πεπ Γκουαρντιόλα είναι επιθετικά τουλάχιστον μια ομάδα όνειρο, είναι ένα ακόμη συγκρότημα κοντοπούτανων μάγων, κι ας μην έχει Μέσι, Τσάβι ή Ινιέστα. Και το έκανε απόψε το 5 – 3, το έκανε. Για μισό λεπτό, παίκτες, προπονητές και οπαδοί πανηγύρισαν σαν να είχαν περάσει επιτέλους στα ημιτελικά, σαν να ήταν ζωντανό το όνειρο της κατάκτησης όλων των τίτλων σε μια σεζόν, σαν να είχαν βρει το γκολ της λύτρωσης στο 95΄. Δεν φεύγει ολοκληρωτικά αυτό. Δεν αναιρείται ολοκληρωτικά αυτό. Έβλεπα το ματς απ’ το ίντερνετ. Όταν το γκολ ακυρώθηκε και βρισκόμασταν ήδη στο 96′, ο σπίκερ είπε με λατρεμένη βρετανική ειρωνεία «Surely they can’t do it again», εννοώντας βέβαια ότι, ναι, θα μπορούσαν μέσα σε ένα λεπτό να βάλουν για δεύτερη φορά το πέμπτο γκολ, αν κάποιος μπορούσε θα ήταν αυτοί. Δεν το έβαλαν. Αλλά έτσι φτιάχνει το ποδόσφαιρο τις μεγάλες ιστορίες του, έτσι φτιάχνει το ποδόσφαιρο τα μεγάλα δράματά του. Σαν να μην είχε αρκετά από μόνο του, ήρθαν να προστεθούν και οι μηχανές. Όλα στην υπηρεσία του. Όλα στον μύθο του. Τι ματσάρα, Θεέ μου.