To ιστορικό μιας επένδυσης στη Μύκονο, που παριστάνει το αθώο νεοελληνικό καφενείο, και του μπουμπούνιξαν πρόστιμο μέγα και κυρίως το έκλεισαν δυο μήνες, μου επιβεβαίωσε, και σαρκαστικώς το αναφέρω, το σοκ που υπέστησαν όχι οι περιηγητές της καθ΄ημάς Ανατολής, αλλά οι επιχώριοι κάτοικοι της βαλκανικής μπανοβίνας.

Είτε τα σπίτια των ευπόρων, σε πολλά επίπεδα, με την κουζίνα έξω, με ανδρωνίτη και γυναικωνίτη χωρίς έπιπλα ντιπ, μόνε μουσάντρες ή μεσάντρες και μιντέρια μαξιλαρωτά, συν τα χαλκώματα και τα σινιά για τους αργελέδες, ανακούκουρδα καθήμενοι γυμνόποδες με τα πατούμενα στο χαλάκι, είτε στων πτωχών τις άμοιρες κέλλες, να μη σας τις περιγράφω, αλλά να φέρνετε στον νου σας το ντεκόρ και τα προπς από τον Παπανάρκισσο του Βικέλα, και τα διηγήματα είτε των επτανησίων, είτε των σκιαθιτών εξαδέλφων, για να ερμηνεύσετε πως ηθοποιούς είχαμαν και καλούς οπερατέρους, αλλά σκηνογραφικώς και ως σκριπτ, υποφέραμε κι ακόμη υποφέρουμε.

Ήρχονταν που λέτε ο περιηγητής, ντυμένος ουάου με καλτσοδέτες και ψειριασμένη πλην αρωματισμένη περούκα, που νίβονταν με το ένα μικρό δαχτυλάκι σε κάθε βλέφαρο, την κατάβρισκε με τες ρακές και σάστιζε που έβλεπε βιβλία και αρχαιότητες σε κάθε οντά, κι όσο οι σχέσεις γινόταν εγκάρδιες και ενίοτε ξαναμμένες καυλωτικώς, έβλεπε ενεός τις χλομές κόρες  με τη λυμφατική ασπρίλα της ομορφιάς εξαιτίας της φυματίωσης, αμή και τις κωλαρούδες κυράδες-αφεντικά των άχρηστων κοτζαμπάσηδων, να είναι ανεβασμένες σε βιενέζικες καρέκλες και πολτρόνες των Νέμιτζων και να ισορροπούν περιπαθώς, διότι οι επιστρέφοντες απόδημοι από την Φραγκιά και το Ταϊγάνιον, έβλεπαν εκεί τις ασελγείς κυρίας με την γραμμήν αμπίρ που κρυφίως πετούσαν έξω τα βυζία των με τις πικραμένες ρώγες, ίνα αποφεύγωσι το βυζαίνειν να τέκνα των, ίνα το πράξουν οι παραμάνες και κωμικοτραγικώς παρείχον τοις βαλκανίοις ασίκεσιν τας προσκαίρους ηδονάς, τους διαθέτοντας άτριχον μόνον το 2,4% του δέρματός των, των οφθαλμικών βολβών συμπεριλαμβανομένων.

Εννοώ πως ήσκουντο να νιαρνιαρίζουν και να στενάζουν ηδυπαθώς, τον θορίζουσαι γαλλιστί «τασκεμπάπι η καρδία μου και την τρυγήσατε, ανόσιε, βδελυρέ, θερμόαιμε υπάνθρωπε απόγονε των κτιστών του Λαβυρίνθου, εκστατικέ γαμιά μου».

Ταυτόν συνέβη εν Μυκόνω.

Υπήρχε παλαιά, εκ μεταπολιτεύσεως συνήθεια, τα εφηβάκια των πατσόκων και κενταυριτών-βολβιτών ψηφοφόρων να απέρχονται εις νήσους με την μπίραν διατιμημένην, κι έτσι γιγαντώθηκαν οι ρεμπεσκέδες που επώλουν μίαν αγροίκον αμμουδιάν, έναν πελεκάνον και έναν Γαλάτην που ξώμεινεν από τον καιρό του Βρέννου.

Κι ενώ τριγύρω αρχόντευε η Πάτμος, έρρεε της Σαντορίνης το Βινσάντο, η Μήλος και η Τζιά εβόλευαν και στην Πάρο έβλεπες τρεις ουρανούς, η Μύκονος τάχατες δια της Δήλου τον πλησιασμόν, τηρούσε το έθιμον τού θέτειν χείρα ενδομηριαίως ίνα επιλεγούν αι σωσταί μοντέλαι.

Είχε και άλλο πλεονέκτημα. Στην Μύκονο, ο κόσμος ήτο τόσος, ώστε άπαντες έμεναν ακίνητοι, ενώ τοπικοί ρεπόρτερ έδιδαν λογαριασμό, ποιος πάτησε καβαλίναν και ποιος διάσημος ήρθε με άλλο κατοικίδιο.

Αλλά είχε πλέον μεσολαβήσει πανδημία, οι καφετζήδες και οι ταμπήδες εδώ ελέγοντο επιχειρηματίες και στερήθηκαν πεκούνια από Φλεβάρη έως Ιούνιο και ο Ρέμος θα έκλεινε στη νήσο του Πάσχα.

Οπότε με το πρώτο άνοιγμα της «κυβέρνησης που κάνει μισές δουλειές» κι αφού μέτρησαν ασκόπως με μεταλλικά δίμετρα αποστάσεις και μεγέθη, έγινε ένα σύστριγγλο και ήρθασι όλοι οι βλαμμένοι να δούνε πώς γίνονται οι καλές οι φάσεις.

Η νήσος, η διάσημη για την πλήρη ακινησία της, λόγω συνωστισμού έμοιαζε κατσικωμένη επί γαλλικών πολτρονών, όπως αι παλαιαί καπετάνισσαι του τόπου.

Όταν η Ελλάς δυσφορεί και αισθάνεται ότι γαμιένται ούλοι, ένα μέτρο παίρνει: συγκαλεί συνελεύσεις. Οι της Μυκόνου επιχειρηματίαι, αυτό σκέφτηκαν, αυτό θα πράξουν.

Διότι αρκετά με τη φλουέντζα, το βερέμι, το σκουλαμέντο, τη ριζιτίλα, το μισκίνι και τη λούβα. Αυτά ήτουνε για τους Αζτέκους και τον Αταχουάλπα. Στα νησάκια μας μπαίνει μόρα και κασίδα και εξέρχεται γλυκό πουλί της νιότης.

Όσο για τους «ειδικούς ιθύνοντες», παραπέμπω στον ηγέτη του είδους και υπουργό κ. Άδωνι Γεωργιάδη, που έπαψε να αναζητά μπουλντόζες στο Ελληνικό, και αρνούμαι να ταλαιπωρήσω άλλο τους ιατρούς και τα συμβούλια που έπαψαν να συνωστίζονται.