Ένας άντρας αποδεικνύεται τόσο τραγικά μαλάκας, τόσο αξιολύπητα μαλάκας, τόσο καθ’ έξιν μαλάκας, που αυτό που τον ενδιαφέρει σεξουαλικά από γυναίκες είναι να τον δουν να αυτοϊκανοποιείται μπροστά τους. Μπορείς να τη δεις ως συζητήσιμη μεν πλην σεβαστή ιδιαιτερότητα, μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που η άλλη γυναίκα γουστάρει την όλη φάση. Κατά τα άλλα μπορείς να δεις τη συμπεριφορά του ως ξεφτίλα, μπορείς να τη δεις με αηδία, μπορείς να τη δεις με βαθιά θλίψη, μπορείς ίσως και να σταθείς απέναντί στον άνθρωπο αυτό όπως σε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει μια διαταραχή που χρειάζεται κάποιου είδους θεραπεία. Εννοείται ότι όλα αυτά αφορούν το δικό του σκέλος του παζλ, εννοείται ότι κάθε μία από τις λίγες γυναίκες που κατήγγειλαν δημοσίως το θέμα και πιθανότατα από τις πολύ περισσότερες που έμειναν σιωπηλές, δεν χρώσταγε τίποτα, μα τίποτα, να της φερθεί με αυτόν τον τρόπο. Αλλά ως εκεί ίσως; Αλλά θα έφτανε και θα περίσσευε η κατακραυγή που ακολουθεί την δημοσιοποίηση των καταγγελιών; Αλλά μήπως όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και ακόμη πιο ιδιαίτερα στην βιομηχανία του θεάματος, εντάσσονται σε ένα κύμα αντιδράσεων και σε ένα κλίμα ισοπέδωσης που έχει αρχίσει να παίρνει ιδιαίτερα επικίνδυνες διαστάσεις;