Περί λογοκρισίας και άλλων δεινών
13-12-2020

Τα χτεσινά «Νέα» κυκλοφόρησαν χωρίς το κείμενο της Έλενας Ακρίτα στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας. (Στη θέση του κειμένου της, δίπλα στη στήλη «Πανδώρα» του Στέφανου Κασιμάτη, τυπώθηκε ένα κείμενο του Χρήστου Χωμενίδη.) Το γεγονός αυτό και συζητήθηκε ευρέως, καθώς δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο να κόβεται μια επιτυχημένη στήλη πολιτικής εφημερίδας, και επειδή η κυρία Ακρίτα είναι εξαιρετικά δημοφιλής: έχει πάνω από 218.600 ακολούθους στο Φέισμπουκ. Τα «Νέα» έχουν να δουν τέτοιο νούμερο στην κυκλοφορία τους από τη δεκαετία του 1990.

Το πρωινό του Σαββάτου η κυρία Ακρίτα δημοσίευσε μια λιτή ανακοίνωση στο Φέισμπουκ, γράφοντας «Το σημερινό μου στα ‘Νέα’ λογοκρίθηκε από την διεύθυνση της εφημερίδας και, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, δεν δημοσιεύεται στην στήλη μου του Σαββάτου», και παρέθεσε το κείμενο. Στη συνέχεια, υπέβαλε την παραίτησή της στη διεύθυνση της εφημερίδας (το κείμενο της παραίτησης το δημοσίευσε επίσης στο Φέισμπουκ την Κυριακή).

Δεδομένου ότι το κείμενο που λογοκρίθηκε ήταν πολιτικό, πήραν τη σκυτάλη οι πολιτικοί και οι πολιτικολογούντες ― αλλά και πολύς άλλος κόσμος στα σόσιαλ μήντια που δεν γνωρίζει τι είναι εφημερίδα, τι εκδότης, τι διευθυντής, τι δημοσιογράφος και τι μόνιμος συνεργάτης και πώς αυτοί συνεργάζονται και αλληλεπιδρούν στην πραγματική ζωή. Γνωρίζουν μόνον την πλευρά του αναγνώστη και νομίζουν ότι η άσκηση της δημοσιογραφίας γίνεται σε θεωρητικό επίπεδο ή σε μυθοπλασία.

Ο ισχυρός χαρακτήρας της κυρίας Ακρίτα και το ύφος των κειμένων της έχουν δημιουργήσει φανατικούς οπαδούς αλλά και πολέμιους, που προσπάθησαν να ντύσουν τις προκαταλήψεις και τα γούστα τους με ένα θεωρητικό περίβλημα που θα δικαίωνε την άποψή τους υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Καλό θα ήταν να περιμένουμε την τοποθέτηση της εφημερίδας για να διαμορφώσουμε πληρέστερη άποψη: ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα μιας επιχείρησης να διακόψει τη σχέση με έναν συνεργάτη της (και το αντίστροφο), αλλά ο τρόπος που γίνεται αυτό, και ο λόγος για τον οποίο γίνεται, κρίνονται και δημόσια, ιδίως όταν εμπλέκονται δημόσια πρόσωπα.

Η κυρία Ακρίτα έχει διαρκή δημόσια παρουσία για πολλά χρόνια, ως δημοσιογράφος, σεναριογράφος, αρθρογράφος, συγγραφέας και παρουσιάστρια. Μεταξύ άλλων ήταν συνεργάτης της εφημερίδας «Νέα» για μια εικοσαετία, όπως αναφέρει, και συνεργάτης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη που την εξέδιδε για πάνω από σαράντα χρόνια, από τη μεταπολίτευση ως τη στιγμή που αυτή η εταιρεία έκλεισε και τα περιουσιακά της στοιχεία πουλήθηκαν στην εταιρεία «Άλτερ Έγκο» του επιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη.

Η νέα εφημερίδα τα «Νέα» του κυρίου Μαρινάκη, από την άλλη πλευρά, μετά την αλλαγή ιδιοκτησίας το 2017 διατηρεί τον τίτλο και το λογότυπο και κάποιους συνεργάτες (όπως η κυρία Ακρίτα, ως σήμερα), αλλά ως πολιτική εφημερίδα και ως επιχείρηση έχει ουσιώδεις διαφορές από την εφημερίδα του Χρήστου Λαμπράκη που προηγήθηκε. Κάποιες από αυτές τις διαφορές έγιναν πολύ εμφανείς το Σάββατο. Ασφαλώς και έπεται συνέχεια.