Ανοίγουν σε λίγες μέρες τα σχολεία και διαπιστώνω πως οι ερωτήσεις για τις προετοιμασίες πάλι πέφτουν βροχή. Αν τους πήρες τσάντα, αν τα έγραψες σε ξένες γλώσσες, τις δραστηριότητες που διάλεξες και γιατί, αν (για εμάς τους γονείς στην Κύπρο αυτό) συμφωνείς με την απαγόρευση στις βλεφαρίδες και τα μούσια*, ή αν βρήκες μη τοξικές μπογιές και αρκετές στολές.
Διαπιστώνω τελευταία, πως για πολλούς τρίτους, γονιός αρχίζει και σημαίνει πράγματα από ακατόρθωτα μέχρι ανήκουστα. Μάλλον υποτίθεται, στο μυαλό των περισσοτέρων, για να φτάσεις να γίνεις γονιός το σκέφτηκες, το αποφάσισες, “έκανες τα κουμάντα σου” και γενικά δηλαδή, ήσουν ένας αρκετά υπεύθυνος ενήλικας ώστε να έχεις στρώσει κάπως τη ζωή σου για να έχεις εξασφαλίσει στα μικρά, εκτός από τα προς το ζην μα και μια κανονική -τουλάχιστον- ζωή, ένα σπίτι, τα ρούχα τους, τις δραστηριότητες, τις σπουδές τους, τα πάντα τους. Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός, μπορεί να φωτογραφίζεις, να καμαρώνεις, να μιλάς μόνο για τα μικρά σου, μα παρατηρώ πως πολλά πράγματα, λόγω αυτών των προσδοκιών, παύεις σιγά-σιγά να τα συζητάς. Αποφεύγεις να τα θίξεις ή αρχίζεις ένα-ένα και τα κρύβεις. Γιατί από τη μια μέρα στην άλλη, όλα γίνονται πολύ πιο δύσκολα ενώ όσα διαπιστώνεις πως περιμένουν από εσένα να κάνεις ή να έχεις ήδη φροντίσει, βουνό.
Εμείς λοιπόν οι φοβεροί, ισορροπημένοι και πολύ ώριμοι άνθρωποι που πήραμε τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε γονείς, στο μυαλό πολλών, όχι μόνο κάναμε όλες τις σωστές προετοιμασίες, όχι μόνο τα έχουμε όλα και δουλεύουν ρολόι, όχι μόνο είναι εξασφαλισμένες οι σπουδές μέχρι και ο γάμος των παιδιών -μη σου πω και τα σπίτια, τα μετρητά και τα οικόπεδά τους μοιρασμένα σε διαθήκες- αλλά φροντίσαμε ακόμη να ξέρουμε πώς θα τους συμπεριφερθούμε σε κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους, τί θα πούμε και πότε, να είμαστε πάντοτε ψύχραιμοι, ενημερωμένοι, διαβασμένοι και σε κάθε περίπτωση, σοφοί. Ναι, μάλιστα. Αν σου φαίνονται τραβηγμένα όλα αυτά, αρκεί να περάσεις το κατώφλι ενός μαιευτηρίου με ένα καλαθάκι γεμάτο και έπειτα κάτσε ν’ ακούσεις τί έχουν να σου πουν οι μέχρι χθες χαλαροί γνωστοί μα κυρίως οι άγνωστοί σου. Κάτσε σε μια γωνία και άρχισε να παρατηρείς πως αλλάζει η θέση σου και η συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου, πόσα περισσότερα περιμένουν από σένα και πόσα είναι σίγουροι ότι κάνεις ή σίγουρα θα έχεις διευθετήσει.
Κι έτσι, αρχίζεις αναγκαστικά και κρύβεις πράγματα. Δεν τίθεται βλέπεις καν ερώτημα εάν ας πούμε, μια μαμά έχει καμιά όρεξη κάθε μα κάθε βράδυ να κάνει μπάνιο τα πιτσιρίκια της μες το καταχείμωνο και χωρίς να έχει θέρμανση, οπότε σταματάς να το συζητάς μη σε πάρουν με τα λεμόνια. Διότι κανείς δεν θα ρωτήσει αν μπορείς ή πόσο μεγάλη διαδικασία είναι το μπανάκι ενός μωρού και πόσα μπιχλιμπίδια πρέπει να κάνεις πέντε βόλτες στο σπίτι, σε ντουλάπες και συρτάρια για να το στήσεις. Ένας παιδίατρος που είχα γνωρίσει κάποτε τόνιζε συχνά στις περισσότερες μαμάδες πόσο λάθος είναι από μια ηλικία και μετά, να κάνεις το μικρό σου καθημερινά μπάνιο και πραγματικά έβλεπα στα μάτια τους τη μεγάλη ανακούφιση διότι πλέον είχαν μια καλή δικαιολογία να γλιτώσουν κάτι που ούτως ή άλλως ήταν πολύ κουραστικό να κάνουν, αλλά το έκρυβαν. Κάτι τέτοια όμως περιμένει η κοινωνία από εσένα και έτσι, αρχίζεις και κρύβεις ακόμη περισσότερα.
Σε ένα portal τύπου “κάντο μόνος σου” που έγραφα πρόσφατα, διαπίστωσα πως για τα τελευταία έτη, ο επικρατέστερος όρος αναζήτησης στη Google ήταν φυσικοί μέθοδοι για (απαλλαγή από τις) ψείρες. Και μάλιστα σε greeklish. Ρωτώντας τον παιδίατρο και τη φαρμακοποιό στη γειτονιά, επιβεβαιώθηκα πως ναι, καθώς οι ψείρες δεν έχουν εξαφανιστεί από τα σέβεντιζ όπως νομίζουν όσοι δεν έχουν παιδιά, κανείς δε μιλάει γι’ αυτό και προφανώς, η πρεμούρα για φυσικές θεραπείες δεν είναι καμιά επιστροφή στη φύση ή από οικολογικές ανησυχίες αλλά κυρίως, διότι οι περισσότεροι προσπαθούν να γλιτώσουν το κόστος των αντιφθειρικών με ξύδια και οινοπνεύματα. Και κυρίως, στα κρυφά. Όταν “ο ένας στους τρεις Έλληνες, περίπου, βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού” κι εσύ έχεις και παιδιά, τότε τα περίπου πενήντα ευρώ της επίσκεψης στον παιδίατρο για έναν ερεθισμό ή για λίγες μύξες, θα το σκεφτείς να τα δώσεις. Πόσο μάλλον για τις ψείρες. Και αυτό μάλλον ισχύει για αρκετούς γονείς: “Από τη μέτρηση της ΕΛΣΤΑΤ για την υλική στέρηση του πληθυσμού, εξάλλου, προκύπτει ότι το 51,4% των νοικοκυριών δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια έκτακτη αλλά αναγκαία δαπάνη, το 50,7% δεν μπορεί να πληρώσει μία εβδομάδα διακοπών, το 22,9% δεν είναι σε θέση να απολαμβάνει ικανοποιητική θέρμανση και το 11,8% στερείται στη διατροφή του. Επίσης, το 43,7% δυσκολεύεται να πληρώσει τις δόσεις των πιστωτικών καρτών ή των δανείων του, το 32,9% τους πάγιους λογαριασμούς του και το 29,3% το ενοίκιό του”.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο γιατί έχουν γιγαντωθεί τόσο τα γκρουπ με τις μανούλες στο Facebook και γιατί συνεχίζουν και υπάρχουν ακόμη μετά την τόση καζούρα. Πέρα από τις χαζές συμβουλές και ιδεοληψίες που μας κάνουν και γελάμε συχνά, ας παραδεχτούμε πως είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς κάπου να ρωτήσεις, να πεις ή να διαβάσεις όλα αυτά που πλέον αποφεύγεις ή ντρέπεσαι να συζητάς με τον περίγυρο σχετικά με τα παιδιά σου. Ένα κλειστό γκρουπ ομοιοπαθών είναι όσο να πεις, ένα καταφύγιο από τις τύψεις, τις ντροπές, το άγχος και τις οικονομικές δυσκολίες που μοιράζονται οι περισσότεροι γονείς, ενώ πολλές φορές, παρότι ναι κρύβει μεγάλους κινδύνους, προσφέρει και λύσεις στα πολλά και άλυτα προβλήματα της καθημερινότητας. Είναι όπως το παιχνιδομάγαζο που όλοι αγαπάμε να μισούμε. Πλαστικούρα, φτήνια, κίνδυνοι και τοξικά, όμως σόρι, εάν ένα μεγάλο ποσοστό γονέων δεν έχει άλλη επιλογή, φυσικά και θα το επισκεφθούν και θα απογειώσουν τους τζίρους του προκειμένου να προμηθευτούν τα εκατοντάδες πράγματα που χρειάζεται ένα παιδί και βεβαίως, να γλιτώσουν τα επικριτικά σχόλια του περίγυρου.
Έτσι και με τα μαμαδογκρουπ. Εάν με λίγο ξύδι γλιτώσεις τα μικρά σου από τις ψείρες και την τσέπη σου από αναγκαίες μα έκτακτες δαπάνες και κυρίως, χωρίς να το μάθει κανείς, εάν το τραύλισμα δεν είναι το τέλος του κόσμου αλλά “τίποτα, καλέ!” που πολλές μαμάδες ορκίζονται πως περνάει μόνο του σε αρκετά παιδιά χωρίς τα 50€/25’ 2 φορές την εβδομάδα, εάν κάποια κόβει το χέρι της ότι το νέο εμβόλιο της μηνιγγίτιδας που θες μισό μισθό είναι περιττό ή και βλαβερό, εάν τελικά δεν είσαι η μόνη που κερδίζεις λίγη ώρα ηρεμίας αφήνοντας τα παιδιά στην τηλεόραση ή στο tablet με πατατάκια και γλυκά, τότε είναι από τα λίγα αναγκαία πράγματα στην δύσκολη αυτή εποχή της ανέχειας και της κορεκτίλας, ειδικά όσο τα προβλήματα και οι απαιτήσεις των άλλων είναι πολύ μεγαλύτερα απ΄ όσα μπορείς να διαχειριστείς.
* κοίτα, αν ντε και καλά θες τη γνώμη μου, το να εξισώνονται οι ψεύτικες βλεφαρίδες με “τα γένια και το υπογένειο” και να χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως υπερβολές, νομίζω ότι αυτό είναι μια λαμπρή νίκη του φεμινιστικού κινήματος και οφείλουμε να το γιορτάσουμε με φουκού.
